Μισό αιώνα μετά, ο Φινλανδός που έκλεψε ένα πορτοφόλι ζητά συγγνώμη

Ένα περιστατικό από τα νεανικά του χρόνια βαραίνει για περισσότερο από μισό αιώνα τη συνείδηση του 78χρονου Κάρι Βάλντεν από τη Φινλανδία. Το μακρινό 1968, σε ηλικία 21 ετών, ο τότε νεαρός στρατιώτης βρήκε ένα πορτοφόλι γεμάτο χρήματα σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο στην αγορά του Λάχτι. Αντί να το παραδώσει, κράτησε τα περίπου 280 φινλανδικά μάρκα — ποσό που σήμερα αντιστοιχεί σε περίπου 500 ευρώ. «Στην αρχή νόμιζα πως δεν ήταν τίποτα. Ήμουν νέος, μόλις είχα τελειώσει τη θητεία μου και δεν είχα λεφτά. Όμως η ενοχή δεν με άφησε ποτέ», εξομολογήθηκε πρόσφατα ο ίδιος σε συνέντευξή του σε φινλανδικό μέσο. Μετά το περιστατικό, ο Βάλντεν έφτιαξε τη ζωή του: εργάστηκε επί τρεις δεκαετίες στο κρατικό κέντρο υπολογιστών, υπηρέτησε σε τρεις διεθνείς ειρηνευτικές αποστολές, σπούδασε διοίκηση επιχειρήσεων και απέκτησε οικογένεια.

Ωστόσο, η σκέψη εκείνου του κλεμμένου πορτοφολιού δεν έσβησε ποτέ. «Ακόμη και όταν είχα προχωρήσει στη ζωή μου, υπήρχε πάντα μια φωνή μέσα μου που μου θύμιζε αυτό το λάθος», λέει. Τα χρόνια πέρασαν, αλλά οι απώλειες —ο θάνατος του γιου του από καρκίνο και, λίγο αργότερα, της συζύγου του— έφεραν ξανά στην επιφάνεια το βάρος των ενοχών. «Όταν μένεις μόνος με τον εαυτό σου, τίποτα δεν ξεχνιέται», παραδέχεται. Πρόσφατα, αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να επανορθώσει. Υπολόγισε την αξία των χρημάτων που είχε κρατήσει, πρόσθεσε τόκο και ένα συμβολικό ποσό για τη «ζημιά» που προκάλεσε και συγκέντρωσε 850 ευρώ. Αντί να προσπαθήσει να εντοπίσει τον κάτοχο —κάτι που, μισό αιώνα μετά, θα ήταν σχεδόν αδύνατο—, τα δώρισε στο Κέντρο Προστασίας Γυναικών και Παιδιών του Λάχτι, ελπίζοντας πως θα βοηθήσουν μια μητέρα που έχει ανάγκη. «Ήθελα να επιστρέψω κάτι καλό στον κόσμο. Ήταν ο μόνος τρόπος να νιώσω λίγο πιο ελεύθερος», δήλωσε συγκινημένος.

Παρότι ο χρόνος έχει σβήσει τα ίχνη του αρχικού ιδιοκτήτη, ο Βάλντεν εξακολουθεί να ελπίζει ότι κάποια στιγμή το μήνυμά του θα φτάσει εκεί. «Αν αυτός ο άνθρωπος ζει ακόμη ή αν κάποιος τον γνώριζε, θέλω να πω ότι λυπάμαι πραγματικά», είπε. «Κάποιες αποφάσεις που παίρνουμε στα νιάτα μας μάς ακολουθούν για μια ζωή. Και μερικές φορές, η συγχώρεση είναι ο μόνος τρόπος να απαλλαγούμε από το βάρος τους». Σήμερα, ο ηλικιωμένος Φινλανδός δηλώνει πως νιώθει «ελαφρύτερος». «Χρειάστηκαν πενήντα επτά χρόνια για να τολμήσω να κοιτάξω πίσω και να το πω φωναχτά. Ίσως είναι αργά για συγχώρεση — αλλά ποτέ δεν είναι αργά για την αλήθεια».