Ο Άγιος Βασίλης που περιμέναμε – και αυτός που φτιάξαμε

Μερικές φορές, το παρελθόν επιστρέφει όχι με θόρυβο, αλλά με την αθωότητα μιας παιδικής γραφής. Σε παλιές σελίδες εφημερίδων του 19ου αιώνα, που εντοπίστηκαν εκ νέου μέσα από σύγχρονες ψηφιακές αναζητήσεις, ξεπροβάλλουν δύο μικρές ιστορίες – δυο φωνές παιδιών που ζητούν δώρα από έναν Άγιο Βασίλη πολύ διαφορετικό από τον σημερινό. Τότε δεν φορούσε πάντα κόκκινο, ούτε ήταν ο πασίγνωστος πρωταγωνιστής της παγκόσμιας χριστουγεννιάτικης κουλτούρας. Ήταν περισσότερο μια φιγούρα χειμωνιάτικης θαλπωρής, κάτι μεταξύ λαϊκού προστάτη και καλόκαρδου πνεύματος. Μία από αυτές τις φωνές ανήκε σε ένα κορίτσι έξι ετών, την Janet. Στις εφημερίδες της Αγγλίας, τον Δεκέμβριο του 1883, εμφανίστηκε η επιθυμία της γραμμένη με κεφαλαία, άτσαλα, γεμάτα εκείνες τις σπασμένες γωνίες που έχουν οι λέξεις όταν τις γράφει για πρώτη φορά ένα παιδί. Ήθελε ένα μικρό κρεβάτι για την κούκλα της και μια τρομπέτα για τον αδελφό της. Και – σαν να ήταν φυσικό – ζητούσε να μη μείνουν παραπονεμένοι ούτε οι γονείς της. Τα λάθη στην ορθογραφία έμειναν ως είχαν, σαν απόδειξη ότι ο κόσμος των Χριστουγέννων δεν χρειάζεται τελειότητα αλλά ειλικρίνεια.

Λίγα χρόνια αργότερα, ένα ακόμη κοριτσίστικο γράμμα τυπώθηκε στον αγγλικό Τύπο. Η Mabel, έντεκα χρονών, έγραψε με τρόπο που θα έκανε κάθε ενήλικα να νιώσει αμηχανία: αν ο Άγιος Βασίλης δεν έχει πολλά να δώσει, να προτιμήσει τον μικρό της αδελφό. Εκείνη μπορούσε να περιμένει. Μια μικρή πράξη αυταπάρνησης, καταγεγραμμένη σε μελάνι την παραμονή των Χριστουγέννων του 1898. Τα δύο αυτά ευρήματα συνθέτουν μια εικόνα συγκινητικά οικεία. Πριν από τις ψηφιακές ευχές, πριν από παιχνίδια που ζητά ένας αλγόριθμος και όχι ένα παιδί, πριν από τη βιασύνη της Black Friday και τα εμπορικά jingles, η ελπίδα έβρισκε διαδρομή μέσα από τον Τύπο. Τα γράμματα δημοσιεύονταν δημόσια για έναν παραλήπτη που κανείς δεν είχε δει ποτέ, αλλά όλοι ήξεραν πως ακούει.

Το έθιμο, βέβαια, δεν γεννήθηκε στα βρετανικά σπίτια. Χρειάστηκαν ολλανδικές και γερμανικές ρίζες, μετανάστευση στην Νέα Υόρκη και μια Αμερική που μετά τον Εμφύλιο έβαζε σε τάξη το ταχυδρομείο της. Κάπως έτσι, σιγά σιγά, ένας παλιός Father Christmas ενώθηκε με τον St. Claus και γεννήθηκε ο Άγιος που γνωρίζουμε σήμερα – ο άνθρωπος που λαμβάνει γράμματα. Κι όμως, μέσα στον χρόνο, κάτι μένει ίδιο. Τότε το χαρτί μύριζε μελάνι. Σήμερα η επιθυμία φεύγει με ένα κλικ. Αλλά και στις δύο εποχές, ένα παιδί κάπου περιμένει απάντηση, πιστεύει σε έναν κόσμο λίγο πιο γενναιόδωρο από τον δικό μας και γράφει με την ίδια λαχτάρα: «Σε παρακαλώ…». Οι μορφές άλλαξαν, οι εποχές άλλαξαν, ο τρόπος επικοινωνίας άλλαξε. Όχι όμως η πίστη ότι κάθε ευχή έχει δικαίωμα να ταξιδέψει.

Το πιο χριστουγεννιάτικο τραμ βρίσκεται στην Αθήνα και φέρνει τη μαγεία στους δρόμους της πόλης

Η Νέα Υόρκη άναψε το πιο διάσημο δέντρο του κόσμου

Σε αυτές τις ευρωπαϊκές πόλεις αξίζει να κάνεις Πρωτοχρονιά

33 χρόνια από το πρώτο SMS

Video από τους στολισμένους δρόμους της Αθήνας γίνεται viral και κάνει τον γύρο του κόσμου