Τσίπρας – ΠΑΣΟΚ: Ο «διάλογος» που άναψε φωτιές

Μια φαινομενικά απλή τοποθέτηση σε πρωινή εκπομπή στάθηκε αρκετή για να επαναφέρει στο προσκήνιο το πιο δύσκολο ερώτημα της Χαριλάου Τρικούπη: τι πραγματικά επιδιώκει το ΠΑΣΟΚ στον χώρο της Κεντροαριστεράς και ποια είναι η σχέση του με τον Αλέξη Τσίπρα. Η δήλωση της βουλευτού Ράνιας Θρασκιά ότι το κόμμα «είναι ανοιχτό σε διάλογο ακόμη και με τον Τσίπρα», υπό την προϋπόθεση ότι ηγεσία θα παραμείνει ο Νίκος Ανδρουλάκης, λειτούργησε ως πολιτική βόμβα που η κυβέρνηση έσπευσε να αξιοποιήσει. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης δεν περιορίστηκε σε μια απλή απάντηση. Αντιθέτως, ανασύροντας μνήμες του 2015 και κατηγορώντας το ΠΑΣΟΚ για αμφισημία, διαμόρφωσε ένα ισχυρό πολιτικό αφήγημα: ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχει καθαρή θέση απέναντι σε έναν πολιτικό που άλλοτε το στοχοποιούσε και σήμερα παρουσιάζεται ως πιθανός συνομιλητής. Με δηκτικό τόνο, έθεσε δύο ερωτήματα που, όπως υπογράμμισε, αναμένουν απάντηση: συμφωνούν όλοι στο ΠΑΣΟΚ με αυτή τη στάση; Και πώς νιώθουν όσοι «κράτησαν την Ελλάδα στην Ευρώπη» μαζί με τη ΝΔ, όταν ακούνε στελέχη τους να θεωρούν τον Τσίπρα εν δυνάμει εταίρο;

Η πυκνή αυτή κριτική βρήκε εύφορο έδαφος. Η Χαριλάου Τρικούπη, επιλέγοντας να αποφύγει ευθεία αναφορά στη Θρασκιά, στράφηκε αποκλειστικά κατά της κυβέρνησης, κατηγορώντας τη για «τσιπρολογία» και προσπάθεια να τραβήξει την ατζέντα μακριά από την ακρίβεια, το κόστος ζωής και τα σκάνδαλα. Ωστόσο, η σιωπή του κόμματος ως προς το περιεχόμενο των επίμαχων δηλώσεων έγινε αντικείμενο νέου γύρου σχολίων από κυβερνητικές πηγές, που μίλησαν για «δύσκολες ώρες» στο ΠΑΣΟΚ και αδυναμία να διατυπωθεί καθαρή γραμμή. Η πολιτική αντιπαράθεση των δύο πλευρών αναδεικνύει ένα βαθύτερο πρόβλημα: η Κεντροαριστερά στην Ελλάδα βρίσκεται ακόμη σε κατάσταση στρατηγικής ασάφειας. Το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να εμφανιστεί ως σταθερός, μετριοπαθής πόλος απέναντι στη ΝΔ, όμως ταυτόχρονα διατηρεί ένα ανοικτό παράθυρο προς τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα σε περιόδους που συζητείται η προοπτική μελλοντικών κυβερνητικών συνεργασιών. Αυτή η διπλή κατεύθυνση δεν είναι εύκολο να ισορροπήσει, ειδικά όταν κάθε αναφορά σε πιθανή συνεννόηση αναβιώνει τα τραύματα της προηγούμενης δεκαετίας.

Το κυβερνητικό επιτελείο γνωρίζει ότι τέτοιες εσωτερικές αντιφάσεις του ΠΑΣΟΚ αποτελούν πρόσφορο έδαφος για πολιτική πίεση. Έτσι, σε κάθε αναφορά περί «προοδευτικής συνεργασίας», η ΝΔ επαναφέρει μεθοδικά το παρελθόν: τη σύγκρουση του 2015, την αντιευρωπαϊκή ρητορική της εποχής, τις υποθέσεις που σημάδεψαν στελέχη της Κεντροαριστεράς. Με τον τρόπο αυτό επιχειρεί να πλήξει την αξιοπιστία του ΠΑΣΟΚ, παρουσιάζοντάς το ως κόμμα που «δεν έχει ξεκαθαρίσει με ποιον πραγματικά θέλει να πάει και με ποιον θέλει να φύγει». Από την άλλη πλευρά, το ΠΑΣΟΚ επιλέγει να αντιδράσει με επιθετική ρητορική απέναντι στην κυβέρνηση, παρουσιάζοντάς την ως αποκομμένη από τις κοινωνικές ανάγκες και αποφασισμένη να «αλλάζει θέμα» όποτε η συζήτηση φτάνει στην ακρίβεια και στα μεγάλα οικονομικά βάρη που αντιμετωπίζουν οι πολίτες. Το αφήγημα της Χαριλάου Τρικούπη αναδεικνύει, με έμφαση, τη δυσκολία της ΝΔ να υπερασπιστεί την καθημερινότητα των νοικοκυριών.

Ωστόσο, η ουσία παραμένει: το κόμμα δεν απαντά ούτε καθαρά ούτε ευθέως στο ερώτημα που προκάλεσε τη θύελλα. Αυτό το κενό καθιστά εύθραυστη τη θέση του στο δημόσιο διάλογο και αφήνει περιθώρια για συνεχή κυβερνητική πίεση. Η πολιτική συζήτηση, έτσι, δεν αφορά μόνο μια τηλεοπτική ατάκα, αλλά το μεγαλύτερο στρατηγικό σταυροδρόμι της ελληνικής Κεντροαριστεράς: μπορεί το ΠΑΣΟΚ να οικοδομήσει την αυτονομία του, προβάλλοντας ως δύναμη σταθερότητας, όταν ταυτόχρονα κρατά ανοικτή τη συζήτηση με έναν χώρο που ιστορικά υπήρξε ανταγωνιστικός και συγκρουσιακός; Η νέα αυτή κόντρα δείχνει ότι τα διλήμματα της Κεντροαριστεράς δεν έχουν λυθεί. Αντιθέτως, κάθε αναφορά σε «διάλογο» με τον Αλέξη Τσίπρα τα αναζωπυρώνει. Και όσο η ΝΔ παραμένει ισχυρή δημοσκοπικά, τόσο η στρατηγική ταυτότητα του ΠΑΣΟΚ θα αποτελεί πολιτικό στόχο — και εσωτερικό πονοκέφαλο.