Πρόωρη αποπληρωμή των δανείων από την Ελλάδα: «Ο τζίτζικας έφτασε να δανείζει τον μέρμηγκα»

Ενώ το Παρίσι παλεύει εδώ και μήνες να σταθεροποιήσει τα δημόσια οικονομικά του, μια απρόσμενη σύγκριση κυριαρχεί πλέον στον γαλλικό δημόσιο διάλογο: η Ελλάδα, η χώρα που κάποτε θεωρούνταν ο αδύναμος κρίκος της Ευρώπης, επιστρέφει σήμερα κεφάλαια πολύ πριν από τις προβλεπόμενες προθεσμίες, προβάλλοντας εικόνα αξιοπιστίας που προκαλεί αμηχανία στη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης. Η Γαλλία έχει εισέλθει σε παρατεταμένη περίοδο πολιτικής αβεβαιότητας. Η απουσία σταθερής πλειοψηφίας στην Εθνοσυνέλευση, οι διαδοχικές αλλαγές πρωθυπουργών και οι έντονες εσωτερικές συγκρούσεις γύρω από τον Προϋπολογισμό καθιστούν δύσκολη την εφαρμογή μιας συνεκτικής δημοσιονομικής στρατηγικής. Αυτή η αστάθεια έχει επιβαρύνει το κλίμα στις αγορές και έχει δημιουργήσει αμφιβολίες για τη μελλοντική πορεία της γαλλικής οικονομίας.

Η ελληνική οικονομία διατηρεί ταχύτητα – Σταθερή ανάπτυξη έως το 2027

Σε αυτό το περιβάλλον, η ελληνική πρόωρη αποπληρωμή δανείου ύψους 1,1 δισ. ευρώ από το πρώτο μνημόνιο λειτούργησε σαν ηχηρή υπενθύμιση της αλλαγής ρόλων. Το ποσό που η Αθήνα επέστρεψε αφορά δόσεις που κανονικά θα εξοφλούνταν την περίοδο 2033–2041, όμως η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει την υποχρέωση αυτή μερικές δεκαετίες νωρίτερα, εκμεταλλευόμενη τη βελτιωμένη δημοσιονομική της θέση. Η αντιστροφή αυτή έχει εντυπωσιάσει τον γαλλικό Τύπο, που θυμίζει συχνά τα χρόνια όπου η Ελλάδα βρέθηκε στα όρια της χρεοκοπίας, υπό διεθνή εποπτεία, με οικονομία βυθισμένη σε ύφεση 25%. Τότε, η Γαλλία ανήκε στους «δανειστές διάσωσης». Σήμερα, η ίδια αναγκάζεται να παρακολουθεί μια μικρότερη χώρα της Ευρωζώνης να την ξεπερνά σε δείκτες αξιοπιστίας.

Αναλύσεις στον γαλλικό δημόσιο διάλογο επιχειρούν να εξηγήσουν πώς η Ελλάδα κατάφερε να αναστρέψει μια τόσο βαθιά κρίση. Κορυφαίοι οικονομολόγοι επισημαίνουν τρεις βασικούς παράγοντες: τη θεαματική βελτίωση στην είσπραξη φόρων, την προώθηση ιδιωτικοποιήσεων που περιόρισαν τις δημοσιονομικές πιέσεις και τη συνεχή παραγωγή πλεονασμάτων που διόρθωσαν σταδιακά την εικόνα της χώρας στις αγορές. Προσθέτουν ότι η σταθερή δημοσιονομική γραμμή των τελευταίων ετών ενίσχυσε την εμπιστοσύνη θεσμών και επενδυτών. Την ίδια στιγμή, δεν παραβλέπουν τις παράπλευρες συνέπειες αυτής της πορείας. Η πίεση στα εισοδήματα εξακολουθεί να είναι αισθητή, ενώ η ελληνική οικονομία διατηρεί σημαντική εξάρτηση από τον τουρισμό – έναν τομέα που ευημερεί, αλλά παραμένει ευάλωτος σε εξωτερικούς κλυδωνισμούς. Ωστόσο, ακόμη και με αυτές τις αδυναμίες, η συνολική εικόνα παρουσιάζει μια χώρα που ανακτά τον έλεγχο του οικονομικού της μέλλοντος.

Η σύγκριση με τη Γαλλία παραμένει αναπόφευκτη. Το Παρίσι, με υπερδιπλάσιο πληθυσμό και πολλαπλάσιο ΑΕΠ, βλέπει τις αποδόσεις των ομολόγων του να αυξάνονται, ενώ τα αντίστοιχα ελληνικά δεκαετή και δεκαπενταετή κινούνται πλέον σε χαμηλότερα επίπεδα. Η εικόνα αυτή δεν δυσκολεύει μόνο την άσκηση οικονομικής πολιτικής· πλήττει και το κύρος μιας χώρας που παραδοσιακά αυτοπροβαλλόταν ως πυλώνας σταθερότητας στην Ευρώπη. Ακόμη πιο χαρακτηριστική ήταν η συζήτηση στην Εθνοσυνέλευση, όπου βουλευτές ρώτησαν ευθέως το αν η Γαλλία μπορεί να «μάθει από την ελληνική εμπειρία». Μια τέτοια δημόσια παραδοχή θα ήταν αδιανόητη πριν λίγα χρόνια, όταν η Ελλάδα παρουσιαζόταν ως παράδειγμα προς αποφυγή. Σήμερα, η εικόνα έχει αντιστραφεί. Η Ελλάδα εμφανίζεται ως μια χώρα που, μετά από μια δεκαετία επώδυνων αποφάσεων, ξαναχτίζει τη θέση της στην ευρωπαϊκή οικονομική σκηνή, ενώ η Γαλλία αναζητά επειγόντως σταθερότητα, αξιοπιστία και πολιτική συνοχή. Πρόκειται για μια ιστορική ανατροπή που δεν αλλάζει μόνο την αφήγηση γύρω από τις δύο χώρες, αλλά και το πώς η Ευρώπη αντιλαμβάνεται τις δυνατότητες και τα όριά της.