Ξαρχάκος για Σαββόπουλο: Πολεμήθηκε επειδή είχε διαφορετική άποψη

Με λόγια γεμάτα ευγένεια, σεβασμό και βαθιά καλλιτεχνική ενσυναίσθηση, ο Σταύρος Ξαρχάκος αποχαιρέτησε τον Διονύση Σαββόπουλο, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών. Ο μεγάλος Έλληνας μουσουργός, με ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τίμησε έναν συνοδοιπόρο που –όπως τόνισε– δεν υπήρξε ποτέ «κανονικός», γιατί αρνήθηκε να προσαρμοστεί στις ευκολίες και τα στερεότυπα της εποχής του. Ο Ξαρχάκος στάθηκε ιδιαίτερα στην αυθεντικότητα του Σαββόπουλου, τη δημιουργική του ανεξαρτησία και την αφοσίωση με την οποία υπηρέτησε την Τέχνη, ακόμη και όταν δεχόταν επιθέσεις ή αμφισβητήσεις. «Η Τέχνη απαιτεί θάρρος, τόσο για τον καλλιτέχνη όσο και για το κοινό που τον κρίνει», έγραψε, σχολιάζοντας με οξύ βλέμμα την ελληνική κοινωνική πραγματικότητα που συχνά ζητά από τους καλλιτέχνες να είναι «στα μέτρα της».

«Στην Ελλάδα», συνέχισε ο συνθέτης, «οι δημιουργοί κρίνονται συχνά με βάση το αν συμπορεύονται με τις επικρατούσες αντιλήψεις. Ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν υπήρξε ποτέ έτσι. Η δύναμή του αντλήθηκε από την ατομικότητά του, την εσωτερική του ελευθερία και την επιμονή του να εκφράζεται χωρίς φίλτρα». Με λόγια που συνδυάζουν τρυφερότητα και θαυμασμό, ο Ξαρχάκος περιγράφει τον Σαββόπουλο ως έναν καλλιτέχνη-αντισυμβατικό, που τόλμησε να σταθεί μόνος απέναντι στις κοινωνικές επιταγές και να δημιουργήσει ένα έργο που αντέχει στον χρόνο. «Παρά την αμφισβήτηση και τις επιθέσεις που δέχτηκε», σημείωσε, «η μουσική του θα συνεχίσει να καθρεφτίζει την ψυχή του Έλληνα σε κάθε της μορφή – στη χαρά, στη νοσταλγία, στην αγωνία». Το αποχαιρετιστήριο μήνυμά του κλείνει με έναν συγκινητικό επίλογο: «Χαίρε Διόνυσε, καλό σου κατευόδιο. Θα ζεις μέσα από τα τραγούδια σου, γιατί η Τέχνη σου δεν μπορεί να πληγωθεί από τις κοινωνικές πιέσεις».

«Στον πλανήτη αυτό μεταξύ των κανονικών ανθρώπων υπάρχουμε εμείς, οι όχι και τόσο -για κάποιους- κανονικοί άνθρωποι, οι καλλιτέχνες.

Στο μικρό αυτό κομμάτι της γης που λέγεται Ελλάδα θέλουμε καλλιτέχνες σύμφωνα με το προσωπικό μας γούστο, τις απόψεις, τις κοσμοθεωρίες μας.

Ευτυχώς, όμως, συνεχίζουμε να διατηρούμε τις απόψεις, τα ελαττώματα, τις ιδιορρυθμίες μας, τις σεξουαλικές, κομματικές και ιδεολογικές μας προτιμήσεις, καθώς και το δικαίωμά μας να ζούμε και να εκφραζόμαστε όπως εμείς θέλουμε στην Τέχνη και τη ζωή μας.

Να διατηρούμε το θάρρος της γνώμης μας ακόμα κι όταν δε συμφωνείτε…

Αλλιώς, πιστέψτε με, δε θα είμασταν καλλιτέχνες ούτε κι εσείς θα μας αγαπούσατε-μισούσατε τόσο!

Αυτό το δικαίωμα ευτυχώς ο Διονύσης το διατήρησε και εκεί κυρίως θα εστιάσω το κειμενό μου.

Κατ´ αρχάς να πω ότι με τον Διονύση δεν κάναμε ποτέ παρέα, δεν ήμασταν φίλοι αν και πάντα υπήρχε αλληλοεκτίμηση.
Μια φορά μονάχα -και αυτό μου το θύμισε ο ίδιος διαβάζοντας το βιβλίο του – όταν έπαιζε κάπου, ανέβηκα στο πιάνο και άρχισα να τον συνοδεύω.

Τον είδα σε κάποιες συναυλίες του, ήρθε σε δικές μου και πέρυσι είχα τη χαρά να γιορτάσω μαζί του, με την παρέα και την οικογένειά του, τα τελευταία του γενέθλια .

Σε ένα αφιέρωμα τον ονόμασα «Διόνυσο Σαββόπουλο» γιατί αυτό ήταν στα δικά μου μάτια, ένας σύγχρονος Διόνυσος.

Πολεμήθηκε, αμφισβητήθηκε και κατά καιρούς έγινε βορά , απλώς και μόνο επειδή είχε διαφορετική άποψη ή ιδεολογία.
Ας θυμόμαστε πόσο σκληρά κρίθηκε, ας αναρωτηθούμε πόσο δημοκράτες είμαστε όταν αποδομούμε τόσο εύκολα τους καλλιτέχνες και όταν τους θέλουμε «στα μέτρα μας».

Ισως να είμαστε η μοναδική χώρα που θέλει να κάνει τους καλλιτέχνες σύμφωνα με το κοινώς αποδεκτό!

Αυτός άραγε είναι ρόλος του καλλιτέχνη;

Ας αναρωτηθούμε…

Όμως, το καλό στην ιστορία αυτή είναι ότι στην πραγματικότητα κανείς δε μπόρεσε ούτε θα μπορέσει να τον βλάψει διότι πολύ απλά, ο Διονύσης θα υπάρχει μέσα από το έργο του, κάθε μέρα με τα τραγούδια του θα κρατάει έναν καθρέφτη απέναντι στον Έλληνα είτε αυτός είναι ερωτευμένος είτε επαναστατημένος είτε ταλαιπωρημένος είτε ιδεαλιστής είτε απλώς «Κωλοέλληνας».

Ας διαλέξει ο καθένας σε ποια κατηγορία ανήκει κι ας πορευτεί αναλόγως…

Χαίρε Διόνυσε

Καλό σου κατευόδιο

Σταύρος Ξαρχάκος»