Σαββόπουλος σε Βενιζέλο: “Η Ελλάδα δεν πεθαίνει και ας έχει πυρετό”

Με ένα σπάνιο βίντεο-ντοκουμέντο από τη συζήτηση του Διονύση Σαββόπουλου με τον Βαγγέλη Βενιζέλο, γυρισμένο στις 14 Μαΐου 2024, ξεκίνησε η χθεσινή εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών, αφιερωμένη στα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης και με θέμα «Το αδιέξοδο της χώρας που αποτυπώνουν οι δημοσκοπήσεις». Στο βίντεο, ο Διονύσης Σαββόπουλος —ορατά καταβεβλημένος σωματικά, αλλά πνευματικά ακμαίος— μιλά για την ιστορική διαδρομή της Ελλάδας, επισημαίνοντας πως «η χώρα έπρεπε να περάσει μέσα από έναν εμφύλιο, από ένα αυταρχικό κράτος και μια δικτατορία, για να φτάσει στη Μεταπολίτευση και να κατανοήσει πως αυτό που πραγματικά χρειάζεται είναι εκείνο που είπε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής: Κοινοβούλιο, Φιλελευθερισμός, Ευρώπη». Αναφερόμενος στην ευρωπαϊκή ταυτότητα της Ελλάδας, ο δημιουργός σημείωσε με ειλικρίνεια ότι «τη σνομπάραμε, την ίδια στιγμή που δεχόμασταν τα ευρωπαϊκά κονδύλια», σχολιάζοντας τη συχνά αντιφατική στάση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στην Ευρώπη. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος από την πλευρά του τόνισε «τον μεγάλο αγώνα που δόθηκε για να παραμείνει η χώρα στην Ευρώπη την περίοδο των μνημονίων», χαρακτηρίζοντας εκείνη την εποχή ως δοκιμασία εθνικής ωριμότητας.

Ο Σαββόπουλος, στοχαστικός και αιχμηρός, υποστήριξε ότι ο κύκλος της Μεταπολίτευσης «έκλεισε με την πρώτη φορά Αριστερά», σημειώνοντας πως τότε «τους είδαμε όλους». Θύμισε, όμως, και τη στιγμή πολιτικής σταθερότητας και εθνικής συνεννόησης, όταν «ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Ανδρέας Παπανδρέου πρωθυπουργός· τότε όλοι αισθανόμασταν μια ασφάλεια». Προς το τέλος της συζήτησης, ο Βαγγέλης Βενιζέλος ρώτησε τον τραγουδοποιό πώς φαντάζεται ότι θα μιλούσαν για την Ελλάδα αν συναντιόνταν στα εκατό χρόνια της Μεταπολίτευσης. Και τότε, ο Σαββόπουλος, αντί απάντησης, πήρε μια ανάσα και αυτοσχεδίασε πάνω στη μελωδία του Εθνικού Ύμνου, σκαρώνοντας ένα μικρό εμβατήριο για το μέλλον, με τους στίχους: «Η Ελλάδα δεν πεθαίνει, κι ας έχει πυρετό». Μια φράση που, όπως παραδέχτηκαν όλοι οι παρευρισκόμενοι, συμπύκνωσε τη φιλοσοφία ενός δημιουργού που δεν έπαψε ποτέ να βλέπει τη χώρα του με αγάπη, ανησυχία και ελπίδα — σαν έναν τόπο που, παρά τα τραύματα, επιμένει να ζει και να αναγεννιέται.