Οι καλύτερες διαδρομές της Ελλάδας: Το αλπικό πέρασμα προς τον Τοίχο της Τύμφης

Σε υψόμετρα που ξεπερνούν τα 1.000 μέτρα, εκεί όπου η άσφαλτος μοιάζει να παλεύει με το βουνό και τα φαράγγια ανοίγονται απειλητικά στο πλάι, εκτυλίσσεται μία από τις πιο εντυπωσιακές ορεινές διαδρομές της Ελλάδας. Ένας δρόμος που δεν σε μεταφέρει απλώς σε έναν προορισμό, αλλά σε βάζει σταδιακά σε έναν άλλο ρυθμό, σχεδόν έξω από τον χρόνο. Η πορεία προς τον αποκαλούμενο «Τοίχο της Τύμφης» αποκαλύπτει μια Ελλάδα διαφορετική από τη γνώριμη, καλοκαιρινή της εικόνα. Καθώς ο οδηγός αφήνει πίσω του τα χαμηλά υψόμετρα και κατευθύνεται προς την καρδιά της Ήπειρος, το τοπίο μεταβάλλεται δραματικά. Οι στροφές πυκνώνουν, τα δάση κλείνουν γύρω από τον δρόμο και η αίσθηση του πολιτισμένου χώρου δίνει τη θέση της στη σιωπή του βουνού. Η διαδρομή κινείται ανάμεσα σε δύο από τα πιο επιβλητικά ορεινά συγκροτήματα της χώρας, τον Σμόλικα και την Τύμφη. Εδώ, η φύση δεν προσπαθεί να γίνει φιλική. Είναι ωμή, αυστηρή και μεγαλοπρεπής. Τα δάση αλλάζουν χρώμα με τις εποχές, οι πλαγιές βαθαίνουν και οι χαράδρες δημιουργούν την αίσθηση ότι ο δρόμος αιωρείται ανάμεσα σε ουρανό και γη.

Όσο πλησιάζει κανείς προς την Κόνιτσα, το βλέμμα αιχμαλωτίζεται από ένα σκηνικό που δύσκολα περιγράφεται με λέξεις. Οι επιβλητικοί πύργοι της Αστράκα υψώνονται απότομα, σχηματίζοντας ένα φυσικό τείχος από κάθετο βράχο. Είναι αυτό το ακατέργαστο γεωλογικό ανάγλυφο που χάρισε στην περιοχή το όνομα «Τοίχος της Τύμφης», ένα όνομα που δεν έχει τίποτα το ποιητικό – είναι απλώς ακριβές. Το βουνό εδώ δεν απλώνεται, ορθώνεται. Οι σκιές παίζουν πάνω στις ορθοπλαγιές, το φως αλλάζει μέσα σε λίγα λεπτά και η αίσθηση του μεγέθους είναι συντριπτική. Ο άνθρωπος μοιάζει μικρός, σχεδόν περαστικός, μπροστά σε μια φύση που δεν σχεδιάστηκε για να εντυπωσιάζει, αλλά για να υπάρχει. Για όσους δεν περιορίζονται στην οδηγική εμπειρία, η Τύμφη αποκαλύπτει και το πιο αλπικό της πρόσωπο. Η ανάβαση προς τη Δρακόλιμνη Τύμφης αποτελεί μια μετάβαση σε έναν κόσμο καθαρά ορεινό, όπου το τοπίο θυμίζει περισσότερο Άλπεις παρά Μεσόγειο. Απέναντι, η κάθετη μάζα της Γκαμήλα ολοκληρώνει ένα σκηνικό σχεδόν εξωπραγματικό.

Οι τοπικοί θρύλοι μιλούν για δράκους που μονομαχούσαν ανάμεσα στη Δρακόλιμνη της Τύμφης και εκείνη του Σμόλικα, πετώντας βράχους από κορυφή σε κορυφή. Μύθοι που, σε αυτό το τοπίο, δεν ακούγονται υπερβολικοί· μοιάζουν απλώς με μια ανθρώπινη προσπάθεια να εξηγηθεί η αγριάδα του βουνού. Η διαδρομή προς τον Τοίχο της Τύμφης δεν είναι για όλους. Απαιτεί χρόνο, προσοχή και σεβασμό. Ανταμείβει όμως γενναιόδωρα όσους την τολμήσουν, προσφέροντας εικόνες και αισθήσεις που δεν ξεχνιούνται. Είναι η απόδειξη ότι η Ελλάδα δεν τελειώνει στις ακτές της, αλλά συνεχίζεται ψηλά, εκεί όπου το βουνό κυριαρχεί και ο δρόμος γίνεται εμπειρία ζωής.