Ο τελευταίος κύριος της αθηναϊκής νύχτας: Ο Αργύρης Παπαργυρόπουλος αποχαιρετά το σπίτι που έγινε σύμβολο μιας ζωής

Η εικόνα του Αργύρη Παπαργυρόπουλου να στέκεται ήρεμος στην αυλή του σπιτιού του στη Γλυφάδα, την ώρα που δικαστικός κλητήρας και αστυνομικοί εκτελούν την απόφαση της έξωσης, μοιάζει με το τελευταίο πλάνο ενός ανθρώπου που έζησε τα πάντα. Ο άνθρωπος που ταυτίστηκε όσο λίγοι με τη λάμψη της αθηναϊκής διασκέδασης, ο αρχιτέκτονας της “πίστας”, βρέθηκε το πρωί της Πέμπτης αντιμέτωπος με την πιο σκληρή στιγμή της ζωής του: την τυπική αλλά οριστική απώλεια της κατοικίας του, ενός σπιτιού που κάποτε φιλοξενούσε φίλους, καλλιτέχνες και αναμνήσεις μιας άλλης εποχής. Η απομάκρυνσή του από το ακίνητο πραγματοποιήθηκε ύστερα από την εκτέλεση δικαστικής απόφασης κατάσχεσης, η οποία είχε εκδοθεί για την κάλυψη παλαιών χρεών. Το σπίτι είχε ήδη περάσει σε νέο ιδιοκτήτη μετά από πλειστηριασμό, ωστόσο ο Παπαργυρόπουλος παρέμενε εκεί, ελπίζοντας –ίσως μάταια– σε μια παράταση. «Ζητάω λίγες μέρες, δέκα, να πάρω τα πράγματά μου. Είναι κρίμα, άδικο. Θέλω να φύγω σαν άνθρωπος», είπε, απευθυνόμενος στον εισαγγελέα. Η διαδικασία ολοκληρώθηκε χωρίς επεισόδια, μέσα σε μια σιωπηλή αξιοπρέπεια, που χαρακτήριζε πάντα τον 83χρονο επιχειρηματία.

Ο Αργύρης Παπαργυρόπουλος δεν υπήρξε ποτέ τυχαίος άνθρωπος. Ξεκίνησε από φτωχό παιδί της Αθήνας, εργαζόμενος από μικρή ηλικία, τελειώνοντας νυχτερινό σχολείο και φεύγοντας στα καράβια για να γνωρίσει τον κόσμο. Στην Αμερική, όπου έζησε δύο χρόνια, έμαθε τη φιλοσοφία της οργανωμένης διασκέδασης — την ιδέα ότι η νύχτα μπορεί να είναι τέχνη, εμπειρία και θεατρικότητα. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, μετέφερε όσα έμαθε εκεί. Δημιούργησε πρώτα το «Τζόκεϊ» στα Εξάρχεια και στη συνέχεια το θρυλικό «Πρόσωπο» στην Εθνική Οδό — έναν χώρο που συγκέντρωσε την αφρόκρεμα του ελληνικού τραγουδιού, από τον Πάνο Γαβαλά μέχρι τη Ρένα Ντάλμα. Η επιτυχία ήταν εκρηκτική, αλλά ο Παπαργυρόπουλος ποτέ δεν έμεινε στάσιμος. Ήθελε πάντα το επόμενο βήμα.

Η «Αθηναία»: Η χρυσή εποχή της διασκέδασης

Το 1975 αγόρασε την «Αθηναία» στο Κολωνάκι, ένα μαγαζί που έγινε σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής. Εκεί, κάτω από τους πολυελαίους και τη λάμψη των προβολέων, συνυπήρξαν πολιτικοί, καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, πρόσωπα της μόδας και της κοινωνικής ελίτ. Η ατμόσφαιρα της «Αθηναίας» ήταν εκείνη της Αθήνας που ήθελε να μοιάσει στο Παρίσι, αλλά δεν αρνιόταν το ζεϊμπέκικο της ψυχής της. Ο ίδιος θυμόταν με νοσταλγία την εποχή που ο Ανδρέας Παπανδρέου, ειδοποιημένος για τηλεφώνημα βόμβας, του είπε χαμογελώντας: «Το έχεις ασφαλίσει το μαγαζί;» «Όχι, πρόεδρε.» «Κακό του κεφαλιού σου, γιατί εγώ δεν φεύγω!»

Ακολούθησαν τα «Αστέρια» της Γλυφάδας, ένα υπερθέαμα για τα ελληνικά δεδομένα, με τρεις πίστες, φώτα, ορχήστρες και παραγωγές που θύμιζαν Λας Βέγκας. Από τη σκηνή τους πέρασαν Βοσκόπουλος, Τερζής, Βίσση, Ρόκκος, Σφακιανάκης, ακόμη και διεθνείς σταρ όπως ο Αλέν Ντελόν, η Σάρον Στόουν και ο πρίγκιπας Αλβέρτος του Μονακό. Η Αθήνα ζούσε τη δική της «χρυσή δεκαετία», και ο Παπαργυρόπουλος ήταν ο σκηνοθέτης της πολυτέλειας και του πάθους. Όπως συμβαίνει συχνά στους ανθρώπους που ρίσκαραν τα πάντα, η πτώση ήρθε απότομα. Οι επενδύσεις του, όπως το φιλόδοξο χιονοδρομικό κέντρο στον Παρνασσό, δεν απέδωσαν, και η οικονομική κρίση ολοκλήρωσε την καθοδική του πορεία. Η «Αθηναία» σφραγίστηκε, τα ακίνητα χάθηκαν, η βίλα στη Γλυφάδα πουλήθηκε σε πλειστηριασμό έναντι 7,5 εκατομμυρίων ευρώ. «Ρίσκαρα πάντα στη ζωή μου. Μερικές φορές το ρίσκο δεν πιάνει», είχε δηλώσει με ειλικρίνεια. Τώρα, στα 83 του, μιλά για τη ζωή του χωρίς θυμό, με μια γλυκιά αποδοχή: «Έζησα τη φτώχεια, τη δόξα, την επιτυχία, την καταστροφή. Είμαι πια συμφιλιωμένος».

Η απομάκρυνσή του από το σπίτι του δεν είναι απλώς μια τυπική διαδικασία. Είναι το κλείσιμο ενός κύκλου, μιας ζωής που συνδέθηκε με τη χαρά, τη μουσική, τον κόσμο της νύχτας — αλλά και με το τίμημα της υπερβολής. Ο Παπαργυρόπουλος υπήρξε ένας από τους τελευταίους αληθινούς “άρχοντες” της αθηναϊκής διασκέδασης, ένας δημιουργός που έδωσε ταυτότητα σε μια ολόκληρη εποχή. Σήμερα, μακριά από τα φώτα που κάποτε ο ίδιος άναβε, στέκει ακόμη με αξιοπρέπεια και ψυχραιμία, κοιτάζοντας πίσω χωρίς παράπονο. Γιατί, όπως λέει ο ίδιος, «όλα όσα έζησα ήταν δικά μου, και τα καλά και τα δύσκολα». Και ίσως αυτή να είναι η πιο αληθινή πολυτέλεια που του απέμεινε.