Ο Γκουαρίν για τα παιδιά του: “Είχα τέσσερα χρόνια να τα δω»

Σε μια σπάνια και βαθιά ανθρώπινη εξομολόγηση σε μέσο του εξωτερικού, ο Φρέντι Γκουαρίν άφησε πίσω τη βιτρίνα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και μίλησε ανοιχτά για μια περίοδο όπου η καριέρα του συνυπήρχε με μια προσωπική κατάρρευση χωρίς φρένο. Πίσω από τα γεμάτα γήπεδα και τη φανέλα ενός κορυφαίου ευρωπαϊκού συλλόγου, εξελισσόταν μια καθημερινότητα βουτηγμένη στον αλκοολισμό, την απομόνωση και τις σκέψεις αυτοκαταστροφής. Ο ίδιος περιγράφει εκείνη τη φάση της ζωής του ως μια πορεία προς την «κόλαση», όχι μεταφορικά αλλά κυριολεκτικά. Μιλά για έναν άνθρωπο που έχτισε μόνος του μια εσωτερική φυλακή, αποκομμένος από τον εαυτό του και τους γύρω του. Όπως λέει, ο αλκοολισμός δεν είναι απλώς μια κακή συνήθεια, αλλά ένας δρόμος με συγκεκριμένο τέλος: εγκατάλειψη, νοσοκομείο, φυλακή ή θάνατος. Ο ίδιος παραδέχεται πως έφτασε επικίνδυνα κοντά στο τελευταίο.

Η ψυχική του κατάρρευση δεν ήρθε ξαφνικά. Ξεκίνησε σταδιακά, στους τελευταίους μήνες της παρουσίας του στο Μιλάνο, όταν το ποδόσφαιρο έπαψε να λειτουργεί ως καταφύγιο. Η πίεση των γεγονότων, οι παρεξηγήσεις γύρω από μια αποτυχημένη μεταγραφή και η αίσθηση ότι αδικήθηκε στα μάτια του κόσμου, λειτούργησαν ως καταλύτης. Παρότι ο ίδιος ήθελε να παραμείνει, ένιωσε ότι βρέθηκε στο επίκεντρο μιας ιστορίας που δεν έλεγχε και που τον απομόνωσε ακόμη περισσότερο από το περιβάλλον του. Το πιο βαρύ όμως φορτίο δεν είχε να κάνει με το γήπεδο. Ο Γκουαρίν μιλά με ωμή ειλικρίνεια για τη διάλυση της οικογενειακής του ζωής. Ο χωρισμός, η απομάκρυνση από τα παιδιά του και το γεγονός ότι χρειάστηκε να περάσουν τέσσερα ολόκληρα χρόνια για να τα ξαναδεί, αποτέλεσαν το πραγματικό ρήγμα. Το αλκοόλ, όπως παραδέχεται, δεν ήταν η αιτία αλλά το σύμπτωμα – μια απεγνωσμένη προσπάθεια να αναισθητοποιήσει την εσωτερική του δυσφορία.

Αναλυτικά η συνέντευξη του Γκουαρίν:

Για το πώς ζούσε εκείνη την περίοδο: «Χτύπησα τις πύλες της κόλασης. Έπρεπε να τις αγγίξω για να ξαναγεννηθώ. Πάντα λέω ότι μονοπάτια όπως ο αλκοολισμός έχουν τέσσερις προορισμούς: εγκατάλειψη, νοσοκομείο, φυλακή, θάνατος».

Για το γεγονός ότι έφτασε ένα βήμα απ’ την αυτοκτονία: «Έφτασα στον τρίτο. Είχα χτίσει μια εσωτερική φυλακή για τον εαυτό μου. Ήμουν ένα βήμα μακριά από τον τελευταίο, το τέλος των πάντων».

Για το πώς ξεκίνησαν όλα, όταν πήρε μεταγραφή στην Ίντερ, την αποτυχημένη ανταλλαγή μεταξύ του ιδίου και του Βούτσινιτς και το γκολ στο ντέρμπι με τη Μίλαν: «Ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Η Ίντερ εξακολουθεί να είναι σαν οικογένεια για μένα. Η πρώτη ήταν μια δύσκολη στιγμή. Ο σύλλογος με είχε ενημερώσει για την προσφορά της Γιούβε. Εγώ ήθελα να μείνω, αλλά ο Ματσάρι ήθελε τον Βουτσίνιτς. Και οι οπαδοί νόμιζαν ότι εγώ ήμουν αυτός που πίεζε για την αποχώρησή του. Το γκολ εναντίον της Μίλαν ήταν το τελευταίο μου με τη φανέλα της Νερατζούρι, ήταν ξεχωριστό. Ακόμα με συγκινεί».

Για το πότε ξεκίνησε η ασθένεια του και τι συνέβη μετά: «Κατά τους τελευταίους μήνες μου στην Ίντερ. Άρχισα να πίνω. Αλλά το αλκοόλ δεν ήταν το πραγματικό πρόβλημα. Ένιωθα άσχημα για την οικογενειακή μου κατάσταση. Χωριζόμουν από την πρώην σύζυγό μου, ζούσα σε άλλο σπίτι και ήμουν μακριά από τα παιδιά μου. Δεν μπορούσα να το δεχτώ. Το αλκοόλ ήταν μια προσπάθεια να αντιμετωπίσω την δυσφορία μου».