Κηδεία Σαββόπουλου: Στην τελευταία του κατοικία ο «Νιόνιος»

Σε μια τελετή που θύμιζε περισσότερο γιορτή ζωής παρά πένθος, η Ελλάδα αποχαιρέτησε σήμερα τον Διονύση Σαββόπουλο — τον άνθρωπο που για δεκαετίες έντυσε τη συλλογική μνήμη με στίχους, μουσικές και στοχασμό. Η πομπή έφθασε λίγο μετά τις 15:15 στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, όπου η οικογένειά του —η σύζυγος Άσπα, οι δύο γιοι του και τα δύο εγγόνια του— τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία. Η εξόδιος ακολουθία είχε προηγηθεί στη Μητρόπολη Αθηνών. Όταν η σορός βγήκε από τον ναό, η μπάντα έπαιζε τραγούδια του ίδιου του Σαββόπουλου· η «Συννεφούλα» αντήχησε στον προαύλιο χώρο και ο κόσμος, αυθόρμητα, άρχισε να τραγουδά και να χειροκροτεί, σε μια συγκινητική τελετουργία αποχαιρετισμού.

Οι επικήδειοι λόγοι που εκφωνήθηκαν λίγο νωρίτερα —του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου, του Σταμάτη Φασουλή, του Αλκίνοου Ιωαννίδη, αλλά και του γιου και του εγγονού του τραγουδοποιού— συγκίνησαν βαθιά τους παρευρισκόμενους. Κάθε λόγος ξετύλιγε κι ένα διαφορετικό πρόσωπο του «Νιόνιου»: τον δημιουργό, τον πολίτη, τον πατέρα, τον άνθρωπο που συνέδεσε τη μουσική με την πνευματική αφύπνιση μιας ολόκληρης χώρας.

Καθώς η πομπή ξεκινούσε προς το νεκροταφείο, οι ήχοι του «Τι έπαιξα στο Λαύριο» και του «Συννεφούλα μου» συνόδευαν το φέρετρο μέσα στο πλήθος. Άνθρωποι κάθε ηλικίας τραγουδούσαν, μερικοί με δάκρυα στα μάτια, άλλοι με ένα μειδίαμα νοσταλγίας — σαν να αποχαιρετούσαν έναν φίλο, έναν συνοδοιπόρο, κάποιον που τους είχε μεγαλώσει μέσα από τη μουσική του. Ο Διονύσης Σαββόπουλος έφυγε όπως έζησε: με τραγούδι, με λόγο, με χιούμορ και συγκίνηση. Η φωνή του θα παραμείνει ζωντανή, ένα σταθερό σημείο αναφοράς για όσους αναζητούν μέσα στην τέχνη μια βαθύτερη εκδοχή της ελληνικής ψυχής.