Έρικα Κερκ για Τσάρλι: “Δεν πρόλαβα να του δώσω ένα φιλί το μοιραίο πρωί”

Η πρώτη δημόσια εμφάνιση της Έρικα Κερκ μετά τη δολοφονία του συζύγου της, Τσάρλι, δεν ήταν μια απλή συνέντευξη. Ήταν μια εξομολόγηση ενός ανθρώπου που προσπαθεί ακόμη να καταλάβει πώς η ζωή του άλλαξε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Μιλώντας στην εκπομπή του Fox News, η 31χρονη χήρα περιέγραψε τη στιγμή που έμαθε ότι ο άνθρωπος με τον οποίο μοιραζόταν το σπίτι, τα παιδιά και τα σχέδια του μέλλοντος, είχε πέσει νεκρός σε εκδήλωση στο Πανεπιστήμιο Utah Valley. Βρισκόταν μαζί με τη μητέρα της σε ιατρικό ραντεβού όταν το τηλέφωνό της χτύπησε. Στην οθόνη εμφανίστηκε το όνομα του επικεφαλής συνεργάτη του συζύγου της. Δεν θυμάται τις ακριβείς λέξεις, μόνο το αίσθημα: ένα απότομο, κενό σοκ. «Ένιωσα απλώς πως όλα γύρω μου σταμάτησαν», είπε. «Το στόμα μου έλεγε ότι πυροβολήθηκε. Το σώμα μου, όμως, δεν μπορούσε να το δεχτεί». Βγήκε τρέχοντας στο πάρκινγκ και σωριάστηκε στο έδαφος, προσπαθώντας να καλέσει βοήθεια.

“If ever you want to talk to Daddy, you just look up to the sky and start talking to him — he can hear you.”

Erika Kirk shares that her daughter asked if she could visit her late father, Charlie Kirk, on his “work trip with Jesus.”

“Baby, we will all go one day.” |… pic.twitter.com/2WemPhT2b6

— Fox News (@FoxNews) November 6, 2025

Η Έρικα θυμήθηκε, με πόνο, τις τελευταίες στιγμές στο σπίτι. Το προηγούμενο βράδυ, του είχε ζητήσει να κοιμηθεί στο δωμάτιο της κόρης τους για να ξεκουραστεί πριν το ταξίδι. Το πρωί εκείνος πέρασε για λίγο από το υπνοδωμάτιο, πήρε το δαχτυλίδι και το κολιέ του, και έφυγε σιωπηλά για το αεροδρόμιο. «Δεν πρόλαβα να τον αγκαλιάσω. Δεν πρόλαβα ούτε να του πω καλημέρα», είπε με σπασμένη φωνή. Στο νοσοκομείο, οι γιατροί και ένας αστυνομικός προσπάθησαν να την προετοιμάσουν. Της πρότειναν να περιμένει ώσπου το σώμα μεταφερθεί στο νεκροτομείο. Εκείνη όμως στάθηκε ανένδοτη. Ήθελε να τον δει. «Ήξερα ότι αυτό θα ήταν το τελευταίο μας αντίο. Έπρεπε να του δώσω το φιλί που δεν του έδωσα το πρωί». Μπήκε στο δωμάτιο και αντίκρισε το πρόσωπό του. Ένα βλέμμα ήρεμο, σαν να μην υπήρχε πια πόνος. Το περιέγραψε σαν «το χαμόγελο ενός ανθρώπου που πίστευε ότι το έργο του δεν θα τελειώσει μαζί του».

Στο σπίτι τους, η απώλεια έπρεπε να εξηγηθεί σε δύο μικρά παιδιά: ένα αγοράκι ενάμιση έτους και ένα κορίτσι τριών. Η Έρικα αφηγήθηκε πώς προσπάθησε να τους μιλήσει με αλήθεια και απαλότητα. Είπε στην κόρη της ότι ο πατέρας βρίσκεται «ψηλά στον ουρανό» και ότι μπορεί να του μιλήσει όταν κοιτά τα σύννεφα. Η μικρή την ρώτησε αν κάποτε θα μπορέσει να πάει κι εκείνη κοντά του. «Της απάντησα ότι όλοι κάποτε πηγαίνουμε εκεί. Κι αυτό ήταν κάτι που κανείς δεν μπορεί να προετοιμαστεί να πει στο παιδί του», είπε. Σήμερα, η Έρικα προσπαθεί να κρατηθεί από την πίστη της και από τις αναμνήσεις. Όπως λέει, ο πόνος είναι απέραντος, αλλά τον συνοδεύει η πεποίθηση ότι όσα έχτισε ο σύζυγός της δεν χάθηκαν. «Πήραν το σώμα του», είπε, «αλλά δεν πήραν την ψυχή του. Ούτε την αγάπη του. Ούτε αυτό που άφησε πίσω».