Αλέξανδρος Κυριακόπουλος: Ένας νέος πιανίστας που αναζητά την αλήθεια μέσα στη μουσική

Στα 25 του χρόνια, ο Αλέξανδρος Κυριακόπουλος δεν κυνηγά τη λάμψη της βιτρίνας, ούτε την ευκολία της αναγνωρισιμότητας. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι κάτι πιο απαιτητικό και, ίσως, πιο σπάνιο: η αληθινή φωνή πίσω από τις νότες. Η μουσική, για εκείνον, δεν είναι στολίδι ούτε επίδειξη δεξιοτεχνίας. Είναι τρόπος να σκέφτεται, να θυμάται, να νιώθει και να συναντά άλλους ανθρώπους. Γεννημένος στα Κύθηρα, μεγάλωσε σε έναν τόπο όπου ο χρόνος κινείται πιο αργά και τα ερεθίσματα έρχονται από τη φύση. Ο ίδιος θυμάται τον ήχο του ανέμου, το κύμα, τα πουλιά, την ησυχία. «Εκεί έμαθα πρώτα να ακούω πριν να μιλήσω», λέει. Η πρώτη του συνάντηση με το πιάνο δεν ήταν μια συνειδητή επιλογή, αλλά μια ανάγκη. Ένας τρόπος να εκφράσει όσα δεν χωρούσαν σε λέξεις. Η μετάβαση από το νησί στην Αθήνα υπήρξε ένα πρώτο μεγάλο σοκ. Άλλαξε περιβάλλον, ρυθμό, ανθρώπους. Χρειάστηκε να ξαναβρεί την ισορροπία του. Λίγα χρόνια μετά, ήρθε η ακόμη μεγαλύτερη ανατροπή: η μετεγκατάσταση στη Βοστώνη με πλήρη υποτροφία για σπουδές στο Boston Conservatory, με τη στήριξη και του Leventis Foundation. Εκεί, ανάμεσα σε ανθρώπους από κάθε γωνιά του κόσμου, συνειδητοποίησε ότι η τέχνη ζητά από τον καλλιτέχνη να εκτεθεί. Να ρισκάρει, να χάσει βεβαιότητες, να αποκαλύψει ό,τι φοβάται.

Σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωσή του έπαιξαν οι άνθρωποι που τον πίστεψαν. Από την πρώτη του καθηγήτρια, Ελένη Κοκολάκη, μέχρι τον Δημήτρη Τουφεξή που τον βοήθησε να καταλάβει τι σημαίνει να επιλέξεις την τέχνη ως τρόπο ζωής. Στη Βοστώνη, ο Michael Lewin τον μύησε στην πειθαρχία που δεν περιορίζει, αλλά απελευθερώνει. «Δεν φτάνεις μόνος σου», λέει ο ίδιος, «αλλά κάποια στιγμή πρέπει να μάθεις να ακούς τη δική σου φωνή μέσα στον θόρυβο των άλλων». Μία από τις στιγμές που θα θυμάται για πάντα, είναι η συναυλία στα Κύθηρα για την 80ή Επέτειο της Απελευθέρωσης. Εκεί όπου άκουσε για πρώτη φορά τη μουσική ως παιδί, έπαιξε ξανά ως ενήλικας. Μια άλλη στιγμή-σταθμός ήταν το ντεμπούτο του στη Νέα Υόρκη. «Δεν ήταν πως βρέθηκα σε μια μεγάλη σκηνή. Ήταν πως είχα διανύσει τη διαδρομή μέχρι εκεί». Οι επιρροές του αλλάζουν με τα χρόνια, αν και βρίσκει πάντα κάτι οικείο σε δημιουργούς όπως ο Μπετόβεν, ο Σοπέν, ο Σκριάμπιν και ο Προκόφιεφ. Όχι μόνο για τις συνθέσεις τους, αλλά για το θάρρος τους να ανοίγουν δρόμους εκεί που δεν υπήρχαν. «Το καθήκον της νέας γενιάς είναι να ξαναδώσει στη μουσική τη φλόγα του απρόβλεπτου», λέει.

Όσο για τα σχέδιά του, δεν μιλά για στόχους σε αριθμούς ή κατακτήσεις. Αναφέρεται σε κάτι πιο ανοιχτό: τη δημιουργία συναυλιών, φεστιβάλ και συνεργασιών που θα φέρουν την κλασική μουσική πιο κοντά στον κόσμο. Θέλει να διαμορφώσει εμπειρίες που να αγγίζουν, να μετακινούν, να δίνουν νόημα. «Αν έστω ένας άνθρωπος νιώσει κάτι αληθινό μέσα από το πιάνο μου, τότε έχω πετύχει». Για τους νεότερους που σκέφτονται να ακολουθήσουν την τέχνη, η συμβουλή του είναι απλή και καθαρή: «Μη φοβάσαι. Δοκίμασε. Ρίσκαρε. Η μουσική δεν είναι ένας δρόμος για να πας κάπου, αλλά ένας τρόπος να είσαι στον κόσμο. Και κανείς δεν μπορεί να τον περπατήσει όπως εσύ». Ο Αλέξανδρος Κυριακόπουλος συνεχίζει τη διαδρομή του χωρίς βεβαιότητες και χωρίς εγγυήσεις. Με μόνο σταθερό σημείο το πιάνο. Ή, όπως ο ίδιος το λέει, «το όπλο μου για να λέω την αλήθεια».