28 Οκτωβρίου: 95χρονος μιλά για τον πόλεμο του 1940 και συγκλονίζει

Με φωνή γεμάτη δύναμη, ο 95χρονος Σταύρος Κολτσάκης μίλησε ζωντανά στην εκπομπή Καλημέρα Ελλάδα, ξετυλίγοντας τις προσωπικές του μνήμες από τον πόλεμο του 1940 — ιστορίες πόνου, απώλειας και επιβίωσης. Ο κ. Κολτσάκης θυμήθηκε πώς, παιδί μόλις εννέα ετών, άκουσε για πρώτη φορά τη λέξη «πόλεμος». «Ήμουν μαθητής στην Παλιά Κοκκινιά. Ο πατέρας μου ήταν ναυτικός και τον πήραν στην Αλβανία με τη γενική επιστράτευση», αφηγήθηκε. «Ύστερα ήρθαν οι Γερμανοί. Μαζεύαν τους Ιταλούς και τους καθάριζαν. Εμείς πεινούσαμε. Δεν είχαμε τίποτα να φάμε». Η φωνή του λύγισε όταν περιέγραψε τη συγκλονιστική απώλεια του πατέρα του: «Γέννησε η μάνα μου το τέταρτο παιδί και ο πατέρας μου γύρισε από το μέτωπο με κρυοπαγήματα. Τον πήγαν στο Ναυτικό Νοσοκομείο Πειραιώς. Μου έλεγαν να του πηγαίνω ένα κομμάτι ψωμί κάθε μέρα. Την έβδομη μέρα μου είπαν ότι πέθανε. Δεν ήξεραν καν πού τον έθαψαν. Τους έπαιρναν πέντε-πέντε και τους έθαβαν στην Ανάσταση, στα Ταμπούρια».

Ο Τίτος Πατρίκιος θυμάται το ’40: «Με έσωσε ένα φιλί. Να μαθαίνουμε να διαφωνούμε χωρίς να πολεμάμε»

Αναπολώντας εκείνα τα χρόνια, περιέγραψε πώς τα παιδιά προσπαθούσαν να επιβιώσουν ακόμη και με ευρηματικούς τρόπους: «Έκατσα με δύο παιδιά και μάθαμε την ανάποδη γλώσσα, για να μη μας καταλαβαίνουν οι Γερμανοί, γιατί είχαν ρουφιάνους. Τους μιλούσαμε ανάποδα κι έτσι επικοινωνούσαμε χωρίς να μας καταλάβουν». Με παιδική εξυπνάδα αλλά και ωριμότητα που γεννούσε η ανάγκη, ο μικρός Σταύρος έβρισκε τρόπους να βοηθήσει την οικογένειά του. «Στην Παπαστράτου, στη γωνία με την Κέκροπος, υπήρχε ένα καφενεδάκι του μπάρμπα Γιώργη. Ένας Γερμανός σκοπός φύλαγε το εργοστάσιο του Αγίου Γεωργίου με το αλεύρι. Του πήγαινα καφέ κάθε πρωί και εκείνος με άφηνε να μπω μέσα με ένα σακίδιο και να πάρω λίγο αλεύρι για το σπίτι. Είχα μάθει να μιλάω λίγα γερμανικά». Στο τέλος της συγκλονιστικής αφήγησής του, ο 95χρονος απηύθυνε ένα μήνυμα ανθρωπιάς και ειρήνης προς τις νέες γενιές: «Να είστε πατριώτες, να αγαπάτε την πατρίδα, αλλά και να έχετε καλοσύνη. Μην πετάτε φαγητό — βλέπω τα παιδάκια στη Γάζα που πεθαίνουν και πονάει η ψυχή μου. Να μη ζήσουν τα παιδιά σας και τα εγγόνια σας τον πόλεμο. Να είναι ευγενείς, να αγαπούν τον άνθρωπο».