Χαρίτσης για Σαββόπουλο: Γιατί δεν πήγα στην κηδεία

Με μια φορτισμένη ανάρτηση, ο πρόεδρος της Νέας Αριστεράς, Αλέξης Χαρίτσης, εξήγησε τους λόγους για τους οποίους δεν παρέστη στην κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου. Όπως έγραψε, προτίμησε να τον αποχαιρετήσει ιδιωτικά, ακούγοντας σε επανάληψη την «Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη», ένα από τα πιο εμβληματικά έργα του τραγουδοποιού. «Χθες, την ώρα της κηδείας, επέλεξα να τον αποχαιρετήσω ακούγοντας σε λούπα την αριστουργηματική Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη. Το θεώρησα πιο τίμιο από το να σταθώ στη Μητρόπολη δίπλα στον Άδωνη Γεωργιάδη και το μισό υπουργικό συμβούλιο και να ακούω τον Κυριάκο Μητσοτάκη να αποχαιρετά τον “φίλο του τον Νιόνιο”», σημείωσε χαρακτηριστικά ο κ. Χαρίτσης, αφήνοντας αιχμές για την πολιτική παρουσία στην τελετή αποχαιρετισμού.

Ο επικεφαλής της Νέας Αριστεράς παραδέχτηκε ότι έχει ακούσει την κριτική για την απουσία του – όπως και των υπόλοιπων αρχηγών της Αριστεράς – από την κηδεία του Σαββόπουλου, όμως, όπως τόνισε, «παραμένει αμφίθυμος, αλλά σταθερά συγκινημένος». Αναφερόμενος στον ίδιο τον καλλιτέχνη, τον χαρακτήρισε «μεγάλο αντιφατικό», υπογραμμίζοντας ότι, παρά την πολιτική απογοήτευση που ένιωθε τα τελευταία χρόνια, δεν έπαψε ποτέ να συγκινείται από τη μουσική του: «Τις τελευταίες ημέρες άκουσα ξανά τους δίσκους του. Είχα χρόνια να το κάνω. Η συγκίνηση, όμως, ήταν ίδια, γνήσια και δυνατή. Όπως και τότε. Όπως θα είναι πάντα». Ο Αλέξης Χαρίτσης κατέληξε λέγοντας πως, όσο κι αν άλλαξαν οι καιροί, «τα τραγούδια του Σαββόπουλου δεν μπορούν να πάψουν να αγγίζουν την ψυχή μας», δίνοντας έτσι έναν πιο προσωπικό και ουσιαστικό τόνο στον δικό του αποχαιρετισμό προς τον Διονύση Σαββόπουλο.

Αναλυτικά ο κ. Χαρίτσης έγραψε για τον Διονύση Σαββόπουλο

Ωδή στον μεγάλο αντιφατικό

Τις τελευταίες μέρες «έλιωσα» τους δίσκους του Σαββόπουλου. Είχα χρόνια να το κάνω. Αλλά η συγκίνηση ήταν η ίδια, γνήσια και δυνατή. Όπως και τότε, όπως θα είναι πάντα. Παρόλη την μεγάλη απογοήτευση από την πολιτική του στάση εδώ και χρόνια.

Και τα τραγούδια του δεν γίνεται να πάψουν να αγγίζουν την ψυχή μας, γιατί
Γεννηθήκαμε με την «Συννεφούλα».

Μεγαλώσαμε με «Μη μιλάς άλλο γι’ Αγάπη» και «Καραγκιόζη».

Μάθαμε μουσικά γράμματα με τον «Μπάλο» και «Το Περιβόλι του Τρελού».

Προσεγγίσαμε το σύμπαν του Ντίλαν και το ροκ συνολικά μέσα από τον «Άγγελο Εξάγγελο» και τον «Παλιάτσο και τον Ληστή».

Συγκινούμασταν όταν βλέπαμε τον πατέρα να δακρύζει κάθε φορά που άκουγε «του ‘60 τους εκδρομείς».

Χορέψαμε μεθυσμένοι το «ροκ ζεϊμπέκικο» της Μπέλου.

Πολιτικοποιηθήκαμε με την «συγκέντρωση της ΕΦΕΕ» και το «Κιλελέρ».

Γι’ αυτό, χθες, την ώρα της κηδείας, επέλεξα να τον αποχαιρετήσω ακούγοντας σε λούπα την αριστουργηματική Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη.

Το θεώρησα πιο τίμιο από το να σταθώ στη Μητρόπολη δίπλα στον Άδωνη Γεωργιάδη και το μισό υπουργικό συμβούλιο και να ακούω τον Κυριάκο Μητσοτάκη να αποχαιρετά τον «φίλο του τον Νιόνιο».

Ακούω την κριτική και την καταλαβαίνω. Παραμένω αμφίθυμος. Αλλά σταθερά συγκινημένος.