Τσίπρας για Μαρέβα: Η… αυτοκριτική για τις επιθέσεις στη σύζυγο του Μητσοτάκη

Στην κριτική που έχει δεχθεί για τις επιθέσεις κατά της Μαρέβας Μητσοτάκη επανέρχεται ο Αλέξης Τσίπρας στο νέο του βιβλίο «Ιθάκη», επιχειρώντας να εξηγήσει το πολιτικό κλίμα της περιόδου. Αντί όμως για μια σαφή αυτοκριτική, ο πρώην πρωθυπουργός αποδίδει την ευθύνη στο περιβάλλον οξύτητας που –όπως ισχυρίζεται– είχε καλλιεργήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το επικοινωνιακό του επιτελείο. Ο κ. Τσίπρας παραδέχεται ότι η τότε στάση του ΣΥΡΙΖΑ περιελάμβανε «λάθη», τα οποία συνέβησαν «σε κατάσταση πολιορκίας και υπό το κράτος της οργής». Στο ίδιο πλαίσιο τοποθετεί και τις αναφορές στην επιχειρηματική δραστηριότητα της κ. Μητσοτάκη, υποστηρίζοντας ότι οι σχετικές καταγγελίες βασίζονταν σε δημοσιογραφικές αποκαλύψεις και όχι σε κομματική πρωτοβουλία. Στο εκτενές απόσπασμα του βιβλίου, ο κ. Τσίπρας κάνει λόγο για επικοινωνιακή υπεροπλία της ΝΔ, η οποία –κατά την άποψή του– ενίσχυε και διαιώνιζε την πόλωση. Αναγνωρίζει επίσης ότι η ένταση αυτής της αντιπαράθεσης οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ σε υπερβολές, που τελικά σκίασαν την πολιτική του ατζέντα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιου «λάθους», όπως σημειώνει, ήταν η επίθεση του Παύλου Πολάκη στον υποψήφιο ευρωβουλευτή της ΝΔ Στέλιο Κυμπουρόπουλο, λίγο πριν από τις ευρωεκλογές. Σύμφωνα με τον κ. Τσίπρα, τέτοιες ενέργειες λειτουργούσαν ως «δώρο» για την αντίπαλη παράταξη, υπονομεύοντας τη συνολική εικόνα του κόμματος.

Αναλυτικά, το απόσπασμα από το βιβλίο Τσίπρα:

«Καλλιεργώντας, ωστόσο, συνειδητά αυτό το κλίμα οξύτητας, σε βαθμό μανίας, ο Μητσοτάκης και οι σπόνσορες του κατάφεραν δύο πράγματα. Το πρώτο ήταν ότι η επανάληψη κάθε συκοφαντίας, με δεδομένη την απόλυτη κυριαρχία του στα ΜΜΕ, άφηνε σε ένα μέρος της κοινής γνώμης τους λεκέδες της. Το δεύτερο ήταν ότι μας παρέσυρε σε λάθη. Σε κατάσταση πολιορκίας και υπό το κράτος της οργής, υιοθετήσαμε μια τακτική ανάδειξης σκανδάλων, που αφορούσαν όχι μόνο τον Μητσοτάκη, αλλά και την επιχειρηματική δραστηριότητα της συζύγου του. Δεν χρειάζεται να πω ότι όλες μας οι καταγγελίες προέκυψαν από δημοσιογραφικές αποκαλύψεις, που στηρίζονταν σε συγκεκριμένα στοιχεία. Σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν θα χρειάζονταν καταγγελίες. Θα αποτελούσαν από μόνες τους αντικείμενο διερεύνησης, ακόμα και λόγο αντικατάστασης του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης από το ίδιο του το κόμμα. Στην Ελλάδα, ωστόσο, υπήρχε ένα είδος εθισμού σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, που είχαν φτάσει να ταυτίζουν την πολιτική με τέτοιες συμπεριφορές. Ήξεραν οι πάντες, άλλωστε, ακόμα και οι πιο φανατικοί οπαδοί της Ν.Δ., την οικονομική κατάσταση και την επιχειρηματική δραστηριότητα του Μητσοτάκη και της συζύγου του. Κανένας δεν θα άλλαζε την άποψή του από αυτό.

Ήταν σαν να είχαμε επιλέξει να παίξουμε στο δικό τους γήπεδο. Προφανώς, δεν έπρεπε να κλείνουμε τα μάτια μπροστά σε σκανδαλώδεις, ή τουλάχιστον ύποπτες, συμπεριφορές. Αλλά το δυνατό μας χαρτί δεν ήταν αυτό, ήταν η πολιτική. Το καθαρό μας πολιτικό πρόσωπο, οι ιδέες και το όραμά μας. Όλα αυτά έφτασαν να σκεπάζονται από τις φωνές, στις χαμηλού επιπέδου αντιπαραθέσεις στη Βουλή και στα τηλεοπτικά παράθυρα. Και αυτό μας έκανε τελικά ζημιά, γιατί οι αντίπαλοί μας είχαν πρωτοφανή επικοινωνιακή υπεροπλία. Αλλά και γιατί, με την κεκτημένη ταχύτητα της καταγγελίας, οδηγηθήκαμε σε λάθη που εξαφάνιζαν το δίκιο μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιου λάθους ήταν η άδικη επίθεση του Πολάκη στον υποψήφιο Ευρωβουλευτή της Ν.Δ. Κυμπουρόπουλο, λίγο πριν από τις ευρωεκλογές. Αυτό αντιμετωπίστηκε από τη Ν.Δ. ως μάννα εξ ουρανού».