Στόλισε το σπίτι για τη σύζυγό του που λάτρευε τα Χριστούγεννα: Μια συγκινητική ιστορία στην Καρδίτσα

Θέλοντας να αποτίσει φόρο τιμής στη γυναίκα του, που έφυγε από τη ζωή πέρυσι μετά τις γιορτές, ο Γιάννης Φούκης από την Καρδίτσα έκανε και φέτος αυτό που γνώριζε καλύτερα: γέμισε το σπίτι του με φως. Μόνο που αυτή τη φορά, ο στολισμός δεν ήταν απλώς εντυπωσιακός, αλλά βαθιά προσωπικός. Το σπίτι στους Σοφάδες Καρδίτσας, που εδώ και χρόνια γίνεται viral για τον χριστουγεννιάτικο στολισμό του, ξεπέρασε φέτος κάθε προηγούμενο. Περισσότερα από 20.300 λαμπιόνια κάλυψαν σκεπές, μπαλκόνια, δέντρα και την αυλή, μετατρέποντας την οικία σε έναν φωτεινό χριστουγεννιάτικο φάρο. Όμως πίσω από το θέαμα, υπήρχε μια σιωπηλή αφιέρωση: κάθε φως ήταν για εκείνη. Ο ίδιος εξηγεί πως η έμπνευση ήρθε πριν χρόνια, βλέποντας την ταινία «Μόνος στο Σπίτι». «Μού άρεσε ο στολισμός, το ζούσα σαν παιχνίδι», λέει. Και αυτό ακριβώς έκανε και η σύζυγός του. Κάθε χρόνο περίμενε τον στολισμό με χαρά, τον ζούσε σαν παιδί, συμμετείχε, γελούσε. Φέτος, παρότι έλειπε, η παρουσία της ήταν παντού.

Ο στολισμός χρειάστηκε περίπου δύο εβδομάδες δουλειάς, με προσοχή στη λεπτομέρεια και απόλυτη ασφάλεια, ώστε όλα να είναι σωστά μονωμένα και προστατευμένα από τις καιρικές συνθήκες. Παραμονή Χριστουγέννων, ο κ. Φούκης θα φορέσει τη στολή του Άγιου Βασίλη, όπως κάθε χρόνο, για να μοιράσει δώρα, σοκολάτες και καραμέλες στα παιδιά της περιοχής. Ένα έθιμο που δεν θέλησε να αφήσει να σβήσει. «Το έκανα γιατί όταν ήταν εδώ, το ζούσε πραγματικά. Και το έκανα για να μη μείνει το σπίτι στο σκοτάδι», είπε συγκινημένος. Γιατί για τον ίδιο, τα λαμπιόνια δεν είναι στολίδια, αλλά μνήμη. Είναι τρόπος να κρατήσει ζωντανή μια παρουσία που λείπει, αλλά δεν έφυγε ποτέ πραγματικά. Και ίσως, κάπου ψηλά, εκείνη να βλέπει τα φωτάκια να ανάβουν ένα-ένα, να απλώνονται πάνω στο σπίτι που αγάπησε τόσο. Ίσως να χαμογελά, όπως τότε. Και όσο το φως γεμίζει την αυλή και τους τοίχους, ο Γιάννης δεν είναι μόνος. Γιατί μέσα σε κάθε μικρή λάμψη υπάρχει ακόμη η αγάπη τους — ήσυχη, σταθερή και φωτεινή, σαν υπόσχεση πως ακόμη και στο σκοτάδι, κάποιο φως πάντα μένει αναμμένο.