7 Οκτωβρίου Χαμάς: Πρώην Ισραηλινός όμηρος θυμάται τα βασανιστήρια

Όταν ο Ταλ Σοχάμ επιστρέφει στο Κιμπούτς Μπε’έρι, εκεί όπου ξεκίνησε ο προσωπικός του εφιάλτης την 7η Οκτωβρίου 2023, λέει πως αισθάνεται ότι περπατά πάνω σε ένα απέραντο νεκροταφείο. Οι σιωπές του τόπου, οι στάχτες των σπιτιών και η απουσία των ανθρώπων συνθέτουν μια βαριά, ασφυκτική μνήμη. «Όλη αυτή η γειτονιά που κάποτε ήταν τόσο ήσυχη και όμορφη έχει μετατραπεί σε κάτι στοιχειωμένο. Το κακό που ήρθε εδώ, σκέπασε τα πάντα», λέει με σπασμένη φωνή. Η νοσταλγία για την προπολεμική κανονικότητα είναι το μόνο που του έχει απομείνει, μαζί με την πεποίθηση πως η ειρήνη, τουλάχιστον για τη δική του γενιά, είναι ανέφικτη. «Αφού είδα το μέγεθος του μίσους με το οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά τους, δεν έχω πια ψευδαισθήσεις. Δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε. Όχι τώρα», λέει. Η οικογένειά του ήταν από τις πρώτες που βρέθηκαν στο στόχαστρο. Ο Σοχάμ, η σύζυγός του Αντί και τα δύο παιδιά τους απήχθησαν από μαχητές της Χαμάς μέσα σε λίγα λεπτά. Ο ίδιος έζησε αιχμάλωτος στη Γάζα επί 505 ημέρες, γνωρίζοντας τη σκληρότητα των δεσμοφυλάκων του και τη δύναμη όσων Ισραηλινών εξακολουθούν να βρίσκονται εκεί, κάτω από τη γη.

Η απαγωγή έγινε με βία. Οι ένοπλοι έσπασαν το παράθυρο του ασφαλούς δωματίου όπου κρύβονταν και τον έσυραν έξω, πριν τον ρίξουν στο πορτμπαγκάζ ενός αυτοκινήτου. «Καθώς με οδηγούσαν στον δρόμο, είδα δύο σώματα ανθρώπων που γνώριζα — τους είχαν εκτελέσει με μια σφαίρα στο κεφάλι», θυμάται. Η οικογένειά του χωρίστηκε. Για πάνω από έναν μήνα δεν ήξερε αν η Αντί και τα παιδιά του ήταν ζωντανοί. Αργότερα έμαθε πως είχαν απαχθεί κι εκείνοι, μαζί με συγγενείς της γυναίκας του. Ο πεθερός του, Αβσαλόμ, δολοφονήθηκε. Η σύζυγος και τα παιδιά του απελευθερώθηκαν στα τέλη του 2023· ο ίδιος, μόλις τον Φεβρουάριο του 2025. Τους πρώτους οκτώ μήνες της αιχμαλωσίας του έζησε σε σπίτια και υπόγεια. Ύστερα, τον Ιούνιο του 2024, μεταφέρθηκε σε σήραγγα κάτω από τη γη μαζί με άλλους τρεις ομήρους — τον Γκι Γκιλμπόα-Νταλάλ, τον Εβιάταρ Ντέιβιντ και τον Όμερ Βένκερτ. Εκεί, είκοσι μέτρα κάτω από τη Γάζα, πέρασε μήνες που έμοιαζαν με αιωνιότητα. Το κελί τους είχε τσιμεντένιους τοίχους, τέσσερα στρώματα στο πάτωμα και μια τρύπα για τουαλέτα. Ο αέρας ήταν βαρύς και ο θόρυβος από τις βόμβες μακριά, σαν ανάσα θηρίου. «Μας φέρθηκαν σαν ζώα. Ούτε τα ζώα δεν θα τα κρατούσαν έτσι. Μερικές φορές μας χτυπούσαν, άλλες μας έκαναν να πιστεύουμε ότι ένας από εμάς θα εκτελούνταν. Αυτό ήταν το χειρότερο — να περιμένεις ποιος θα πεθάνει πρώτος», λέει.

Hamas publica el video de la liberación de Tal Shoham y Ebra Manguisto,

Mas cínicos y HDRMP que Hamas no existe !!! pic.twitter.com/Os8404gxxf

— Isaac (@isaacrrr7) February 23, 2025

Σήμερα, ο Σοχάμ ανησυχεί για τους συντρόφους του που παραμένουν όμηροι. Οι φωτογραφίες του Εβιάταρ Ντέιβιντ, εξαντλημένου στο κελί του, που δημοσίευσε η Χαμάς τον περασμένο Αύγουστο, ξύπνησαν το ίδιο σοκ που κουβαλά κι εκείνος κάθε μέρα. «Υπάρχουν ακόμα ζωντανοί όμηροι στα χέρια αυτών των ανθρώπων. Και φοβάμαι πραγματικά για τη ζωή τους». Θυμάται ακόμη τον 8χρονο γιο του, που τον ρωτούσε αν θα πεθάνουν όλοι. «Εκείνη τη στιγμή ήθελα μόνο να τους σώσω. Ένας διοικητής της Χαμάς πυροβολούσε με το Καλάσνικοφ το παράθυρο του δωματίου. Ήξερα ότι αργά ή γρήγορα θα έσπαγε το τζάμι και τότε θα ήταν το τέλος. Μπορούσε να πετάξει χειροβομβίδες ή να μας θερίσει όλους». Τώρα, περιδιαβαίνοντας τα καμένα σπίτια του κιμπούτς, νιώθει πως η ζωή που ήξερε έχει τελειώσει. Οι ελιές στέκουν μαυρισμένες, τα παιδικά ποδήλατα σκουριασμένα στις αυλές. Κι όμως, παρά τον τρόμο, ο Σοχάμ στέκεται όρθιος. Δεν μιλά για εκδίκηση — μιλά για επιβίωση. «Δεν υπάρχει πια ειρήνη στις ψυχές μας», λέει. «Αλλά όσο αναπνέουμε, έχουμε χρέος να θυμόμαστε. Γιατί η λήθη είναι το μόνο πράγμα χειρότερο από τον φόβο».