Παπαχελάς καρκίνος: «Η ενημέρωση είναι το αντίδοτο για τον φόβο»

Με ένα προσωπικό κείμενο στην «Καθημερινή της Κυριακής», ο διευθυντής της εφημερίδας, Αλέξης Παπαχελάς, επέλεξε να μοιραστεί δημόσια ότι διαγνώστηκε με καρκίνο του προστάτη. Η εξομολόγηση έγινε με αφορμή, όπως εξηγεί ο ίδιος, την ανάγκη να ανοίξει ένας πιο ειλικρινής διάλογος γύρω από μια ασθένεια που αφορά πολλούς άνδρες – ιδιαίτερα μετά τα 60 – αλλά συχνά περιβάλλεται από αμηχανία και σιωπή. Ο δημοσιογράφος περιγράφει τη στιγμή που ενημερώθηκε για τη διάγνωση, σημειώνοντας πως όσο κι αν έχει ξανακούσει παρόμοιες ιστορίες από ανθρώπους του κύκλου του, το άκουσμα τέτοιων λέξεων παραμένει αναπάντεχο και βαρύ. Αναφέρεται στην ψυχολογική πίεση, στο άγχος και στη φυσική ανησυχία που προκαλεί μια τέτοια είδηση, αλλά και στην παρηγορητική δύναμη της γνώσης και της ενημέρωσης. «Έχουμε όλοι περάσει τα 60, έστω κι αν δεν το νιώθουμε. Ζούμε με ένταση, με άγχος, με ρυθμούς που συχνά ξεπερνούν τις αντοχές μας», σημειώνει, σχολιάζοντας πως, παρότι οι γιατροί υποστηρίζουν ότι τα περιστατικά δεν έχουν αυξηθεί δραματικά, η συχνότητα με την οποία ακούει τέτοιες ιστορίες δημιουργεί την αίσθηση “επιδημικού” φαινομένου.

Ο Παπαχελάς εξηγεί πως σπάνια γράφει για την προσωπική του ζωή, γιατί θεωρεί ότι δεν αφορά το κοινό και γιατί πολλές φορές τέτοιες εξομολογήσεις μπορούν να γίνουν αντικείμενο χλευασμού στα κοινωνικά δίκτυα. Ο ίδιος ωστόσο αποφάσισε να μιλήσει, όπως είχε κάνει και στην περίπτωση της περιπέτειας του με τον κορονοϊό, πιστεύοντας ότι η δημόσια παραδοχή μπορεί να ενθαρρύνει άλλους να μην αντιμετωπίσουν μόνοι το άκουσμα της διάγνωσης. «Κανείς δεν είναι μόνος. Κι είναι σημαντικό να το θυμόμαστε», τονίζει, υπογραμμίζοντας το νόημα της δημόσιας παραδοχής του.

«Το μήνυμα ήταν αναπάντεχο, όσο και ”οικείο”: ”Με διέγνωσαν και εμένα με καρκίνο του προστάτη. Αγχώθηκα”. Η συζήτηση που ακολούθησε επικεντρώθηκε στις καθησυχαστικές στατιστικές, στο παραδοσιακό ”δεν μασάμε” και σε διάφορες πρακτικές συμβουλές. Είναι όμως, κάπως σοκαριστικό να μαθαίνεις τα ίδια νέα από έναν ακόμη δικό σου άνθρωπο σε έναν κύκλο φίλων. Είναι φυσικό από μία άποψη γιατί έχουμε όλοι πατήσει τα 60 για τα καλά, έστω και αν δεν το νιώθουμε ή δεν έχουμε μπει στην καταραμένη κατηγορία των αποκαλούμενων ”κοτσονάτων”. Κάνουμε όλοι δουλειές που προκαλούν πολύ άγχος, μερικές φορές περισσότερο από όσο αντέχεται από έναν άνθρωπο. Οι γιατροί επιμένουν βέβαια από την πλευρά τους ότι δεν πρόκειται για μία καινούργια επιδημία και ότι οι στατιστικές δεν έχουν αλλάξει θεαματικά τα τελευταία χρόνια. Ό,τι και να λένε, όμως, μια ασθένεια που σε περικυκλώνει από παντού και σε τακτά χρονικά διαστήματα φαντάζει σαν επιδημία, τη νιώθουμε σαν επιδημία», γράφει αρχικά ο Αλέξης Παπαχελάς. «Γράφω σπάνια για προσωπικά ζητήματα, γιατί συνήθως δεν αφορούν κανέναν άλλον. Αλλά και γιατί εύκολα ό,τι γράφεις για ένα τέτοιο θέμα γίνεται βρώσιμο υλικό για την κρεατομηχανή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και σου εξασφαλίζει και μερικά ”δεν ψοφάτε να τελειώνουμε;”. Το έκανα μία φορά, στον κορωνοϊό, γιατί ένιωθα ότι η προσωπική μου περιπέτεια μπορούσε να τρομάξει όσους τον αντιμετώπιζαν αψήφιστα σαν μια υπερβολή των μέσων ενημέρωσης και αρνούνταν να πάρουν τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης. Τώρα το κάνω γιατί είναι καλό να σπάσει ένα ταμπού που κάνει εκείνους που ακούν τη διάγνωση για πρώτη φορά να νιώθουν πολύ μόνοι και πολύ τρομαγμένοι. Ούτε μόνοι είναι, κάθε άλλο, ούτε και τρομαγμένοι πρέπει να αισθάνονται σε μια εποχή που η ιατρική κερδίζει συνέχεια έδαφος στη μάχη με τον καρκίνο».