Παναγιώτα Διαμαντή: Ανάμεσα στους 50 υποψηφίους για το Global Teacher Prize η δασκάλα της Φουρνάς Ευρυτανίας

Η ιστορία της Παναγιώτας Διαμαντή δεν ξεκίνησε ως κάποιο οργανωμένο σχέδιο αλλαγής. Ξεκίνησε από μια απλή καθημερινότητα σε ένα μικρό, απομονωμένο χωριό της Ευρυτανίας, εκεί όπου μια δασκάλα πήγε για να διδάξει και βρέθηκε αντιμέτωπη με κάτι πολύ μεγαλύτερο από ένα σχολικό πρόγραμμα.

Ο πρώτος γάμος στη Φουρνά μετά από 10 χρόνια -Οι οικογένειες που μετοίκησαν εκεί και έδωσαν και πάλι ζωή

Στο μονοθέσιο δημοτικό σχολείο της Φουρνάς υπήρχαν τρεις μαθητές. «Την επόμενη χρονιά θα είχα έναν», λέει η ίδια. «Όταν τελείωνε το ωράριό μου, δεν έφευγα ήρεμη από το σχολείο. Δεν γινόταν να κλείσω τα μάτια μου στην ανάγκη εκείνου του παιδιού». Για την ίδια, η εκπαίδευση δεν περιορίζεται στη γνώση. «Κάθε παιδί με ενδιαφέρει να το πλαισιώνω από όλες τις πλευρές, όχι μόνο γνωστικά», εξηγεί.

Στους πρώτους μήνες παραμονής της στο χωριό, άρχισε να βλέπει καθαρά και τις δυνατότητές του. «Είναι ένας πανέμορφος τόπος, με χαμηλό κόστος ζωής, ηρεμία και ασφάλεια. Ο κόσμος ζει πιο ανθρώπινα», λέει. Τότε γεννήθηκε η σκέψη ότι αυτός ο τρόπος ζωής θα μπορούσε να ταιριάξει – ή ακόμη και να σώσει – οικογένειες που ασφυκτιούν αλλού. Την ίδια αγωνία συμμεριζόταν και ο ιερέας της Φουρνάς, ο πατέρας Κωνσταντίνος. «Το χωριό σβήνει και κανείς δεν κάνει κάτι», της είπε κάποια στιγμή. Έτσι αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Όχι με επιχορηγήσεις ή μεγάλα προγράμματα, αλλά με μια απλή αγγελία: μια πρόσκληση προς οικογένειες να μετακομίσουν μόνιμα στο χωριό, με εξασφαλισμένη στέγη, εργασία και στήριξη από την τοπική κοινωνία.

Η αγγελία έγινε γρήγορα γνωστή σε όλη τη χώρα. Μέσα σε λίγους μήνες, τρεις οικογένειες εγκαταστάθηκαν στη Φουρνά. «Πριν έρθουν, όλες οι βαθμίδες εκπαίδευσης είχαν συνολικά εννέα παιδιά. Τώρα έχουμε φτάσει τα 23», λέει η Παναγιώτα. Οι πρώτοι που το ένιωσαν ήταν οι ηλικιωμένοι. «Μας λένε: “Άνοιξε η καρδιά μου. Βγαίνω στο μπαλκόνι μόνο και μόνο για να ακούσω τη φασαρία από τα παιδιά”». Η προσπάθεια αυτή δεν άργησε να ξεπεράσει τα όρια του χωριού. Η Παναγιώτα Διαμαντή βρέθηκε πρόσφατα ανάμεσα στους 50 καλύτερους εκπαιδευτικούς παγκοσμίως, μια διάκριση που, όπως λέει, «είναι τιμή, αλλά και μεγάλη ευθύνη». Για εκείνη, όμως, το ουσιαστικό δεν βρίσκεται στους τίτλους. «Τι σημασία έχει να μαθαίνει ένα παιδί τις καταλήξεις των ρημάτων, αν δεν έχει κανέναν φίλο;», αναρωτιέται. Στη Φουρνά, το σχολείο δεν κινδυνεύει πια να κλείσει. Και η ιστορία μιας δασκάλας δείχνει πως, κάποιες φορές, η εκπαίδευση μπορεί να αλλάξει όχι μόνο τις ζωές των παιδιών, αλλά και ολόκληρων τόπων.