Σέζνι τραυματισμός: «Ούτε μπουκάλι νερό δεν μπορώ να κρατήσω»

Ο Βόιτσεχ Σέζνι δεν είναι απλώς ένας τερματοφύλακας που συνεχίζει σε κορυφαίο επίπεδο. Είναι ένας αθλητής που κουβαλά στο σώμα του μια δεκαεπταετή ιστορία πόνου – μια ιστορία που τον οδήγησε στη μοναδική απόφαση να εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο πριν καν κλείσει τα 35, και λίγο αργότερα να επιστρέψει, σχεδόν απρόθυμα, μόνο όταν η Μπαρτσελόνα του χτύπησε την πόρτα. Η αρχή της μακράς δοκιμασίας του ξεκινά το 2008, όταν ένας τραυματισμός στο γυμναστήριο της Άρσεναλ είχε ως συνέπεια να σπάσει και τους δύο πήχεις του. Τα μεταλλικά πλακίδια που τοποθετήθηκαν τότε παραμένουν ακόμη εκεί, υπενθυμίζοντάς του σε κάθε προπόνηση το τίμημα που πλήρωσε. Ο ίδιος περιγράφει ότι υπάρχουν στιγμές στο γήπεδο όπου χάνει εντελώς την αίσθηση των χεριών του, αδυνατώντας να κρατήσει ακόμη και ένα μπουκάλι νερό. Όπως λέει, πίσω από τα αστεία με τους προπονητές του για το «τέλος της προπόνησης επειδή παράλυσα ξανά», κρύβεται μια σκληρή, καθημερινή πραγματικότητα.

Οι περίοδοι έντονης προετοιμασίας συχνά μετατρέπουν αυτό τον πόνο σε κάτι που απλώνεται από τον καρπό μέχρι τον αγκώνα. Είναι ένας συνεχής, χαμηλός θόρυβος στο σώμα του, που απαιτεί διαρκή διαχείριση και απορροφά κάθε στάλα ενέργειας. Και καθώς οι σεζόν περνούσαν, το ψυχικό βάρος άρχισε να γίνεται εξίσου ασήκωτο με το σωματικό. Παρά τις δελεαστικές προτάσεις από κορυφαίες ευρωπαϊκές ομάδες αλλά και από τη Σαουδική Αραβία, ο Σέζνι ένιωθε πως το παιχνίδι δεν τον γοήτευε πια. Τρεις ημέρες πριν ανακοινώσει την απόφασή του να αποσυρθεί, είχε ξεκαθαρίσει ακόμη και στον Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι ότι δεν ήθελε να ξαναπαίξει «πουθενά και με κανέναν». Κι όμως, η λύση ήρθε από εκεί όπου δεν την περίμενε: την Μπαρτσελόνα. Η πρόταση των «μπλαουγκράνα» τον βρήκε απομακρυσμένο από το ποδόσφαιρο, αλλά και απρόσμενα ευάλωτο. Όπως παραδέχεται, η καρδιά του λύγισε. Την πρώτη του χρονιά έπαιξε χωρίς να πληρωθεί, επιστρέφοντας όσα έλαβε στη Γιουβέντους για να λυθεί το συμβόλαιό του. Ήταν ένας τρόπος «να κλείσει ένας κύκλος χωρίς βάρη», όπως λέει ο ίδιος – μια απόφαση που περισσότερο θύμιζε καθαρτήριο παρά μεταγραφή.

Παρά τον πόνο που, όπως επισημαίνει, έχει πια «μετακομίσει» και στη μέση του, περιορίζοντας ακόμη και την ευχαρίστηση του γκολφ, ο Σέζνι έχει ήδη εννέα συμμετοχές με την Μπαρτσελόνα τη φετινή σεζόν. Παραμένει ένας αθλητής που κρατά υψηλό επίπεδο, όχι επειδή δουλεύει περισσότερο από όλους, αλλά επειδή αντιστέκεται λιγότερο από τους περισσότερους στον πόνο. Με χιούμορ παραδέχεται ότι η σχέση του με τη φυσική κατάσταση δεν ήταν ποτέ ιδανική. Όπως λέει, διατηρεί το «ρεκόρ λίπους» στην ομάδα, παρά το ότι παραμένει εντός ορίων βάρους. Δεν διστάζει μάλιστα να επαναλαμβάνει το πείραγμα του Λεβαντόφσκι – «πώς έκανε καριέρα αυτός μ’ αυτό το σώμα;» – ίσως γιατί μέσα σε αυτό κρύβεται μια μικρή αλήθεια: η καριέρα του Σέζνι δεν χτίστηκε πάνω στην τελειότητα, αλλά πάνω στην αντοχή. Στο βλέμμα του σήμερα συναντά κανείς έναν άνθρωπο που έχει καταλάβει ότι οι καριέρες δεν σώζονται από τα χρήματα, αλλά από το νόημα. Έναν αθλητή που δεν επιστρέφει για να αποδείξει κάτι∙ επιστρέφει γιατί, παρά την κόπωση, υπάρχει ακόμη κάτι μέσα του που αντέχει. Και αυτό, ίσως, είναι τελικά το πιο εντυπωσιακό κομμάτι της ιστορίας του.