Διονύσης Σαββόπουλος σύζυγος: «Ήταν η γυναίκα της ζωής μου»

Σχεδόν εξήντα χρόνια ζωής και δημιουργίας μοιράστηκε ο Διονύσης Σαββόπουλος με τη σύντροφό του, την Άσπα — τη γυναίκα που στάθηκε πλάι του σε κάθε φάση, κάθε στροφή, κάθε μεταμόρφωση. Από τις ταραγμένες αρχές της δεκαετίας του ’60 μέχρι την ωριμότητα της αναγνώρισης, οι δυο τους έμειναν αχώριστοι. Σε πρόσφατο βιβλίο του, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα», ο Σαββόπουλος γύρισε πίσω στις πρώτες μέρες της γνωριμίας τους, γράφοντας με τη γλύκα και την ποιητική ευαισθησία που χαρακτήριζαν πάντα τον λόγο του. «Ήταν μια εποχή ταλαιπωρίας, αλλά κάθε εμπόδιο σε καλό», σημειώνει. «Έτσι γνώρισα τη γυναίκα που θα γινόταν η γυναίκα της ζωής μου. Ήταν τότε μαθήτρια, σιωπηλή και κλειστή σαν όστρακο. Τόσο όμορφη, που έμοιαζε να φωσφορίζει τη νύχτα». Η χρονιά ήταν το 1967 — η εποχή της δικτατορίας και της αβεβαιότητας. Εκείνος, όπως εξομολογείται, βρισκόταν σε μια φάση εσωτερικής σύγχυσης. «Νόμιζα πως θα φύγω απ’ τη μουσική, πως θα βγάλω ναυτικό και θα μπαρκάρω. Δεν ήξερα τον ρόλο που θα έπαιζε στη ζωή μου εκείνο το πλάσμα». Αντί να φύγει, έμεινε. Και τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς την παντρεύτηκε.

Σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις, στην ΕΡΤ, ο Σαββόπουλος είχε μιλήσει με τρυφερότητα για τον γάμο τους: «Είναι η γυναίκα της ζωής μου. Με ανέχεται 57 χρόνια. Είναι εξαιρετική. Είμαι ακόμα ερωτευμένος μαζί της και εκείνη συνεχίζει να με ζηλεύει. Έμεινε αφοσιωμένη. Δεν ήξερα τότε ότι ήταν η μία. Ήμουν αλλού γι’ αλλού. Στην απομόνωσή μου πήρα δύο αποφάσεις: να συνεχίσω με τη μουσική και να παντρευτώ την Άσπα. Ήμασταν πολύ νέοι. Παντρευτήκαμε μέσα στη δικτατορία, τότε που οι άνθρωποι παντρεύονταν από φόβο και μετά χώριζαν. Εμείς μείναμε. Είναι ωραίο να μεγαλώνεις με τον ίδιο άνθρωπο. Της έχω πει πολλές φορές “σ’ αγαπώ”».

Από αυτόν τον δεσμό γεννήθηκαν δύο παιδιά και, αργότερα, δύο εγγόνια — ο καρπός μιας αγάπης που άντεξε στον χρόνο χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς στόμφο. Μια αγάπη που υπήρξε το ήσυχο υπόβαθρο ενός δημιουργού που συνδέθηκε όσο λίγοι με τη μεταπολιτευτική ψυχή της Ελλάδας. Κι αν κάτι φαίνεται να συνοψίζει το κοινό τους ταξίδι, είναι εκείνη η φράση του Σαββόπουλου που μοιάζει να κλείνει μέσα της μια ολόκληρη ζωή: «Είναι ωραίο να μεγαλώνεις με τον ίδιο άνθρωπο».