Ντσούσκος στο Happy Day: «Έτρωγα παγάκια επειδή πεινούσα, ζω εσώκλειστος 300 ημέρες τον χρόνο»

Σε μια σπάνια παύση από τις εξαντλητικές του προπονήσεις, ο Στέφανος Ντούσκος άφησε για λίγο στην άκρη το σκιφ και μίλησε ανοιχτά για όλα όσα απαιτεί το άθλημα της κωπηλασίας. Ο χρυσός Ολυμπιονίκης και παγκόσμιος πρωταθλητής του 2025 περιέγραψε στην εκπομπή «Happy Day» μια καθημερινότητα που δεν θυμίζει σε τίποτα την αίγλη των μεγάλων διοργανώσεων, αλλά μοιάζει περισσότερο με αδιάκοπο αγώνα επιβίωσης. Ο Έλληνας κωπηλάτης θυμήθηκε τη στιγμή της απονομής στους Ολυμπιακούς του Παρισιού, όταν ο εθνικός ύμνος άρχισε να ακούγεται και ο ίδιος ένιωσε ότι κουβαλά στις πλάτες του ολόκληρη τη χώρα. Παραδέχτηκε πως, ως outsider, δεν περίμενε ότι θα έφτανε στο χρυσό. Θεωρούσε ότι θα κάνει απλώς το καλύτερο που μπορεί. «Το χρυσό μετάλλιο είναι κάτι μοναδικό. Το να ακούς τον ύμνο και να βλέπεις τη σημαία να ανεβαίνει, σου δίνει δύναμη που δεν μπορείς να φανταστείς. Νιώθεις ότι πρέπει να τα δώσεις όλα, γιατί φοράς το εθνόσημο», είπε συγκινημένος.

Η πραγματικότητα όμως πίσω από το μεγάλο επίτευγμα είναι πιο σκληρή απ’ όσο μπορεί να φανταστεί κανείς. Ο Ντούσκος εξήγησε ότι το πρόγραμμα της εθνικής ομάδας απαιτεί οκτώ ώρες προπόνηση καθημερινά και περισσότερες από τριακόσιες μέρες τον χρόνο εσώκλειστο στο Ολυμπιακό Κωπηλατοδρόμιο του Σχοινιά. Η ζωή τους, όπως περιέγραψε, μοιάζει με κλειστό κύκλο: ξύπνημα, προπόνηση, φαγητό, ύπνος – και ξανά από την αρχή. Οι έξοδοι είναι σχεδόν ανύπαρκτες, τα ρεπό ελάχιστα και μετρημένα. Πρόκειται για μια πλήρη απομόνωση από τον κόσμο, μια ύπαρξη απόλυτα προσανατολισμένη στον στόχο. Ο ίδιος παραδέχτηκε ότι, ακόμη και όταν ήταν άρρωστος, εμφανιζόταν κανονικά στην προπόνηση. «Ακόμη και με πυρετό ήμουν εκεί. Το μικρόβιο της κωπηλασίας μπήκε μέσα μου από τα 15 μου χρόνια» είπε, ενώ δεν παρέλειψε να τονίσει πως οι γονείς του ήταν πάντα η πιο σταθερή του στήριξη.

Με ιδιαίτερη ένταση περιέγραψε μία από τις δυσκολότερες στιγμές της καριέρας του, κατά τη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς του Ρίο το 2016. Αναγκάστηκε τότε να διατηρήσει το βάρος του στα 70 κιλά, φτάνοντας στα όρια της σωματικής εξάντλησης. Είχε μόλις 3% λίπος, δεν υπήρχε τίποτε άλλο να χάσει και είχε φτάσει στο σημείο να μην μπορεί ούτε νερό να πιει χωρίς να κινδυνεύσει να ξεπεράσει το όριο. «Έτρωγα μία μπάρα την ημέρα. Για να ξεγελάσω την πείνα μου έτρωγα παγάκια» παραδέχτηκε…