Μπαρίστα 101 ετών: Η Άννα Πόσι φτιάχνει καφέδες από το 1958

Στο Νεμπούνιο, ένα μικρό χωριό σκαρφαλωμένο στους λόφους του Πεδεμοντίου, εκεί όπου η θέα απλώνεται μέχρι τα νερά της λίμνης Ματζόρε, το Bar Centrale ανοίγει κάθε πρωί με τον ίδιο ήχο: το κλικ της μηχανής του εσπρέσο και τη φωνή της Άννας Πόσι να καλημερίζει τους θαμώνες. Στα 101 της, η μακροβιότερη barista της Ιταλίας εξακολουθεί να στέκεται πίσω από τον πάγκο που άνοιξε πριν από σχεδόν επτά δεκαετίες με τον σύζυγό της – και συνεχίζει με την ίδια ενέργεια σαν να μην πέρασε μια μέρα. Η Ιταλική Δημοκρατία τής απένειμε πρόσφατα τον τίτλο της «Commendatore» ως αναγνώριση μιας ζωής αφιερωμένης στην εργασία και στη μικρή κοινότητα που υπηρετεί.

83χρονη Βρετανίδα σπάει ρεκόρ με άλμα bungee 117 μέτρων στο Ρισικές

Δεν είναι υπερβολή: η Πόσι έχει ζήσει πολέμους, κατοχή, μετεμφυλιακά χρόνια, οικονομικές κρίσεις και κοινωνικές μεταμορφώσεις, όμως η ίδια παραμένει ένας σταθερός άξονας στο κέντρο της καθημερινότητας του χωριού. Θυμάται τα παιδικά της χρόνια, όταν βοηθούσε τους γονείς της στο εστιατόριο και στο μικρό μαγαζί που πουλούσε καπνό και εφημερίδες. Σε ηλικία 18 ετών, αμέσως μετά το σχολείο, ξεκίνησε να δουλεύει. Ο πόλεμος είχε αφήσει βαθιά σημάδια στο Νεμπούνιο· όπως λέει, «ήμασταν παγιδευμένοι ανάμεσα στις συγκρούσεις – οι Παρτιζάνοι στα βουνά, οι Γερμανοί στις όχθες της λίμνης».

“Εδώ δεν έρχονται απλώς για έναν καφέ…”

Μετά τον πόλεμο μετακόμισε στη Γένοβα, όπου οι συγγενείς της είχαν εστιατόρια. Εκεί έμαθε τα πάντα από την αρχή: πώς να σερβίρει, πώς να οργανώνει μια κουζίνα, πώς να κρατά σε λειτουργία ένα μαγαζί σε δύσκολους καιρούς. Αργότερα παντρεύτηκε τον άνδρα που διατηρούσε κι εκείνος μπαρ και εστιατόριο. Δούλεψαν πολύ, αλλά στο τέλος αποφάσισαν να επιστρέψουν στο χωριό τους και να ανοίξουν ένα μικρό, λιτό καφέ – χωρίς άδειες για αλκοόλ, χωρίς προσωπικό, χωρίς τίποτα περιττό. Το Bar Centrale άρχισε να μεγαλώνει μαζί με το χωριό. Όταν πέθανε η θεία του συζύγου της, το ζευγάρι κατάφερε να επεκτείνει τον χώρο. Δημιούργησαν μάλιστα και πίστα χορού τη δεκαετία του ’60 – μια μικρή επανάσταση για μια ορεινή κοινότητα. «Έρχονταν άνθρωποι από μακριά», θυμάται. «Δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί… ήταν ένα μέρος που δεν έμοιαζε με κανένα άλλο». Το 1974, όταν έμεινε χήρα, αποφάσισε να συνεχίσει μόνη. Πενήντα ένα χρόνια μετά, εξακολουθεί να ανοίγει το μαγαζί κάθε μέρα. «Μου αρέσει να είμαι ανάμεσα σε ανθρώπους», λέει. «Εδώ δεν έρχονται απλώς για έναν καφέ· έρχονται να συναντηθούν, να μιλήσουν, να αφήσουν για λίγο τις έγνοιες τους».

Το μπαρ της λειτουργεί σαν μικρή κοινότητα. Αν κάποιος θέλει να εκθέσει έργα τέχνης στον χώρο, η απάντηση είναι πάντα «ναι». Ποτέ δεν ζητά χρήματα – ό,τι φιλοδώρημα αφήνουν οι πελάτες το δίνει σε φιλανθρωπίες. Έχει δει γενιές ολόκληρες να μεγαλώνουν μέσα στον χώρο της, να φεύγουν, να επιστρέφουν. Μόνη της «στενοχώρια» είναι η αλλαγή της εποχής: «Οι νέοι δεν έρχονται πια. Προτιμούν να κάθονται με το τηλέφωνο στο χέρι. Το κρατούν ακόμη και στον ύπνο τους». Κι όμως, κάθε πρωί, η Άννα Πόσι ανάβει τη μηχανή του καφέ και στέκεται πίσω από τον πάγκο. Το Bar Centrale συνεχίζει να ζει μέσα από την παρουσία της – μια γυναίκα που έφτιαξε μια ολόκληρη μικροκοινωνία γύρω από έναν εσπρέσο, μια θέα στη λίμνη και μια ζεστή «buongiorno» που ακούγεται ίδια από το 1958.