Ο Τσίπρας αναζητά ρόλο, ο Μητσοτάκης θέτει το δίλημμα

Η αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα από τον ΣΥΡΙΖΑ σφράγισε το τέλος μιας εποχής που ήδη είχε αρχίσει να ξεθωριάζει. Δεν ήταν μια κίνηση-έκπληξη, αλλά το αποτέλεσμα μιας μακράς εσωτερικής αποσύνθεσης, ενός κόμματος που δεν μπόρεσε ποτέ να ισορροπήσει ανάμεσα στην ιδεολογία και την εξουσία. Ο πρώην πρωθυπουργός, γνωρίζοντας ότι το κεφάλαιο ΣΥΡΙΖΑ έχει κλείσει, επιχειρεί να επανεμφανιστεί ως φορέας μιας «νέας πολιτικής εποχής» – όμως τα σύμβολα, οι εκφράσεις και η ρητορική του φέρουν ακόμη τη σκόνη του παρελθόντος.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, παρακολουθώντας την εξέλιξη, δεν άφησε το γεγονός να περάσει ασχολίαστο. Χωρίς να κατονομάσει τον Τσίπρα, έστειλε σαφές μήνυμα ότι «οι εποχές των εύκολων ψευδαισθήσεων και των πειραματισμών έχουν παρέλθει». Θύμισε, εμμέσως πλην σαφώς, τα χρόνια της κρίσης και τις επιλογές που οδήγησαν τη χώρα στο χείλος της κατάρρευσης. «Η Ελλάδα χρειάζεται σταθερές κυβερνήσεις, όχι νέες περιπέτειες», είπε, απευθυνόμενος ταυτόχρονα τόσο στους πολίτες όσο και στους εταίρους της Ευρώπης. Ήταν μια ομιλία-προοίμιο για τη στρατηγική με την οποία η κυβέρνηση σκοπεύει να αντιμετωπίσει τον νέο πολιτικό σχηματισμό που προαναγγέλλεται.

Ωστόσο, το κυβερνητικό στρατόπεδο έχει και τις δικές του εσωτερικές προκλήσεις. Η απομάκρυνση του Αντώνη Σαμαρά και οι ψυχρές σχέσεις με τον Κώστα Καραμανλή συντηρούν ένα υπόγειο ρεύμα δυσαρέσκειας στους κόλπους της Νέας Δημοκρατίας. Το Μέγαρο Μαξίμου προσπαθεί να κρατήσει ενωμένο το κόμμα, διατηρώντας ταυτόχρονα την πολιτική του ταυτότητα μακριά από προσωπικές αντιπαλότητες.

Στο πλαίσιο αυτό, η αποψινή συνάντηση Μητσοτάκη, Σαμαρά και Καραμανλή στην παρουσίαση του βιβλίου του Ευριπίδη Στυλιανίδη για την τεχνητή νοημοσύνη δεν είναι απλώς μια πολιτιστική εκδήλωση – είναι ένα τεστ ισορροπιών. Στον ίδιο χώρο, για πρώτη φορά έπειτα από έναν χρόνο, οι τρεις άνδρες θα καθίσουν σε απόσταση αναπνοής, με όλο το πολιτικό παρασκήνιο να παρακολουθεί κάθε βλέμμα, κάθε χειραψία, κάθε μορφασμό. Η σκηνή του Ωδείου Αθηνών αποκτά έτσι τη βαρύτητα ενός άτυπου πολιτικού θεάτρου. Ο πρωθυπουργός θα βρεθεί ανάμεσα στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και τον Νικήτα Κακλαμάνη, ενώ λίγες σειρές πιο πέρα αναμένονται οι δύο πρώην πρωθυπουργοί. Οι δημοσιογράφοι ήδη ετοιμάζονται να καταγράψουν αν οι σχέσεις θα παραμείνουν παγωμένες ή αν θα υπάρξει έστω μια ελάχιστη χειρονομία συμβιβασμού.

Από τότε που ο Μητσοτάκης, ο Καραμανλής και ο Σαμαράς συναντήθηκαν για τελευταία φορά, στην εκδήλωση του Ιδρύματος «Κωνσταντίνος Καραμανλής» τον Οκτώβριο του 2024, η πολιτική γεωγραφία της παράταξης έχει αλλάξει δραματικά. Η διαγραφή του Σαμαρά τον περασμένο Νοέμβριο άνοιξε ένα βαθύ ρήγμα, ενώ το πρόσφατο άνοιγμα του πρωθυπουργού από τη ΔΕΘ δεν φαίνεται να το έχει γεφυρώσει. Αντίθετα, οι δηλώσεις του στενού συνεργάτη του Σαμαρά, Χρύσανθου Λαζαρίδη, ότι «ο Μητσοτάκης είναι το πρόβλημα, όχι η λύση», υπενθύμισαν το μέγεθος της έντασης.

Ο Κώστας Καραμανλής, από την άλλη, παραμένει σιωπηλός αλλά παρών. Δεν έχει απαντήσει στις αιχμές του πρωθυπουργού περί «μακάριας ακινησίας» της εξωτερικής πολιτικής την περίοδο 2004-2009, όμως η σιωπή του λειτουργεί ως υπενθύμιση μιας εποχής που το κόμμα διέθετε εσωτερική συνοχή και πολιτικό βάρος.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, η εμφάνιση Τσίπρα στο πολιτικό προσκήνιο μοιάζει να λειτουργεί ως καταλύτης. Το Μαξίμου τον αντιμετωπίζει ήδη ως βασικό αντίπαλο στις επόμενες εκλογές, ποντάροντας στο ότι η κοινωνία θυμάται τις συνέπειες της προηγούμενης διακυβέρνησής του. Ο ίδιος, ωστόσο, δείχνει αποφασισμένος να δοκιμάσει ξανά, προβάλλοντας διεθνή δίκτυα, νέους συμβολισμούς και μια αφήγηση «αναγέννησης» που φιλοδοξεί να συγκινήσει τον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς. Το ερώτημα είναι αν το κοινό του θα τον ακολουθήσει ή αν θα παραμείνει προσκολλημένο στη μνήμη των «παλιών ημερών». Γιατί, όσο κι αν ο Τσίπρας επιχειρεί να παρουσιαστεί ως φορέας αλλαγής, το πολιτικό του φορτίο παραμένει βαρύ. Και απέναντί του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης προτάσσει την εικόνα του σταθερού τιμονιέρη, του ανθρώπου που εγγυάται συνέχεια, αξιοπιστία και θεσμική σοβαρότητα.