Ο μοναχικός δρόμος ενός μαθητή από το Ζαγόρι

Κάθε πρωί, πριν ακόμη χαράξει, ο Αλέξανδρος ξυπνά στις 6:30. Το βαν που θα τον πάρει για το σχολείο περνά λίγο αργότερα, αφήνοντάς του μόλις λίγα λεπτά να ετοιμαστεί. Ζει στο Φλαμπουράρι Ζαγορίου, ένα χωριό που στέκει σχεδόν ξεχασμένο στις πλαγιές της Πίνδου, και φοιτά στο Λύκειο της Χρυσοβίτσας, αρκετές δεκάδες χιλιόμετρα μακριά. Κάθε μέρα κάνει ένα ταξίδι 120 χιλιομέτρων, πηγαίνοντας και επιστρέφοντας από το σχολείο. Είναι ο μοναδικός μαθητής Λυκείου του χωριού του. Η μητέρα του λέει πως έχει χρόνια να φάει κανονικό πρωινό: οι στροφές του δρόμου δεν το επιτρέπουν. Το ταξίδι ως τη Χρυσοβίτσα είναι μια μικρή περιπέτεια – γεμάτη ομίχλη, απότομες κατηφόρες και χειμωνιάτικη παγωνιά. Κι όμως, ο Αλέξανδρος δεν διαμαρτύρεται. «Το έχω συνηθίσει πια», λέει. Στο βλέμμα του διακρίνεται η ωριμότητα ενός παιδιού που μεγάλωσε μέσα στις αντοχές.

Παρά την ταλαιπωρία, δεν αφήνει τίποτα να σταθεί εμπόδιο στα όνειρά του. Προετοιμάζεται για τις Πανελλήνιες, πηγαίνοντας παράλληλα σε φροντιστήριο στα Γιάννενα – ακόμη πιο μακριά, ακόμη πιο δύσκολα. Θέλει να γίνει δάσκαλος και να επιστρέψει σε ένα απομονωμένο χωριό, για να διδάξει σε παιδιά που ζουν όπως ο ίδιος: μακριά από τα φώτα των πόλεων, αλλά κοντά στην ουσία της ζωής. «Αν μπορούσα», λέει, «θα έφερνα πιο κοντά την πόλη στο χωριό – για να μην αναγκάζονται τα παιδιά να ξενιτεύονται για να μάθουν». Η καθημερινότητα στο Φλαμπουράρι είναι σιωπηλή, σχεδόν μελαγχολική. Το χωριό, χτισμένο σε υψόμετρο 1.012 μέτρων, απέχει 60 χιλιόμετρα από τα Γιάννενα. Παλιά έσφυζε από ζωή, με παιδικές φωνές στην πλατεία και μαγαζιά που άνοιγαν κάθε πρωί. Σήμερα, οι περισσότεροι κάτοικοι είναι ηλικιωμένοι ή εργάζονται στην ξυλεία. Οι νέοι έφυγαν, κι όσοι έμειναν παλεύουν να κρατήσουν κάτι ζωντανό. Όταν η μητέρα του Αλέξανδρου χρειάζεται να τον πάει στα Γιάννενα, πρέπει να κλείσει το μαγαζί της. Είναι μικρές, καθημερινές θυσίες που σε μια πόλη περνούν απαρατήρητες, αλλά στα βουνά της Ηπείρου γράφουν ιστορίες αντοχής. Ο Αλέξανδρος δεν είναι εξαίρεση· είναι σύμβολο. Αντιπροσωπεύει όλα εκείνα τα παιδιά που ζουν στα άκρα της Ελλάδας – στα νησιά, στα ορεινά, στα χωριά που σβήνουν. Παιδιά που διανύουν δεκάδες χιλιόμετρα για ένα μάθημα, για μια ευκαιρία, για μια ελπίδα ότι η γνώση μπορεί να γίνει το εισιτήριο για κάτι καλύτερο.