Ηταν τότε στα μέσα της δεκαετίας του 1990

Ηταν η εποχή που η πόλη και ο νομός χαρακτηρίζονταν από την πένα αυτών των τριών και ενός ακόμη του Γιάννη Διαφωνιδη που είχαν εφημερίδες και κρατούσαν την τοπική ενημέρωση στα χέρια τους. Προσωπικότητες έντονες ειδικά αυτοί οι τρεις, με έντονο πολιτικό αισθητήριο, με ανήσυχο πνεύμα και έντονη διάθεση να εκφράσουν την τοπική κοινωνία, κινήθηκαν πρωτοποριακά και τολμηρά για εκείνα τα χρόνια. 

Ηταν τότε που ο πολιτικός λόγος ήταν έντονος, οι πολιτικοί παρεμβατικοί και δραστήριοι, σε αντίθεση με τους σημερινούς μαλθακούς και διακοσμητικούς πολλές φορές, οι δημοσιογράφοι το ίδιο. Γέμιζαν την εφημερίδα τους με τοπικά νέα και παρεμβάσεις που είχε ανάγκη ο τόπος. Οι δύο πρώτοι ο Νίκος και ο Κώστας, έφυγαν νωρίς. 

Χθες έφυγε και ο Παναγιώτης, ο ΠΠ, ο γνωστός σε όλους Πίπης. Ένας δημοσιογράφος από μόνος του, μια ολόκληρη ιστορία. Έφυγε μαχόμενος στο μετεριζι της δημοσιογραφίας μέχρι τέλους, μέχρι την τελευταία του στιγμή, διατηρώντας μόνος του μια εφημερίδα, έναν ραδιοφωνικό σταθμό και ένα τηλεοπτικό κανάλι. Άφησε και αυτός ένα προσωπικό και ισχυρό αποτύπωμα. 

Χαρακτήρισε μόνος του μια εποχή, γράφοντας ο ίδιος κάθε άρθρο της εφημερίδας του, γεμίζοντας και την τελευταία λέξη μόνος του. Παιδί μιας εποχής όπου οι δημοσιογράφοι ήταν πανταχού παρόντες, με πολιτικό λόγο, με μαχητικότητα, με τόλμη και θάρρος. Ρομαντικοί Δον Κιχωτες, λόγιοι και εργάτες ταυτόχρονα, μέχρι να εκδοθεί το καθημερινό φύλλο. Ο ίδιος δοτικος σε όσους πολιτικούς πίστευε και επιθετικός έως και ισοπεδωτικός σε όσους αντιμάχονταν. Με δηκτικό, και οξύ πνεύμα, με γλώσσα που τσάκιζε, πολλές φορές άδικος αλλά και απολογητικός. Το προσόν του ήταν ότι έδινε βήμα σε κάθε πολίτη, σε κάθε εκπρόσωπο σωματείου, κόμματος, σε κάθε πολιτικό μεγάλο ή μικρό, σε κάθε βουλευτή, δήμαρχο αλλά και δημοτικό σύμβουλο, έφταιξε μια εκπομπή ραδιοφωνική την Ανοιχτή Γραμμή που μονοπωλούσε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι κατάφερε και έκανε κάποιους να τρέμουν στην ιδέα μην τους πιάσει στο στόμα του και στην σκληρή πένα του. 

Μαχητής όπως η εφημερίδα του, ασυμβίβαστος και παρορμητικός. Αναμετρηθήκαμε πολλές φορές στα ακροατήρια. Τότε που οι δημοσιογραφικές δίκες ήταν πολλές, απόδειξη της έντονης δημοσιογραφικής παρέμβασης του ίδιου, στο δημόσιο λόγο. Ενα από τα επιτεύγματα του, ήταν ότι κατάφερε και δημιούργησε κοσμική στήλη, μετέφερε τον λόγο της παρέας στην εφημερίδα, έκανε κάθε πολίτη πρωταγωνιστή μιας μικρής καθημερινότητας μιας επαρχιακής πόλης, έκανε το πολιτικό κουτσομπολιό, καθημερινή είδηση και τον κάθε Ξανθιωτη φανατικό αναγνώστη του. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ό,τι έγραφε ο ΠΠ ήταν θέμα, ήταν viral, όπως λένε σήμερα. Μετά τον Νίκο και τον Κώστα αποχαιρετούμε και τον Παναγιώτη. Θα πω κοινότυπα ίσως, ότι θα λείψει από την πόλη και τους κατοίκους της. 

Θα πω ότι με τον συνταξιούχο πλέον Γιάννη Διαφωνιδη, κλείνουν μια εποχή που χαρακτηρίζονταν από μεγάλα δημοσιογραφικά ονόματα για την τοπική μας κοινωνία που έχουμε την τιμή να λέμε ότι είχε καλές και αξιες  δημοσιογραφικές πένες. Εύχομαι τα παιδιά όλων αυτών, να συνεχίσουν το έργο τους. Τους έχουμε ανάγκη. Ο τόπος τους έχει ανάγκη. Στην παντελή έλλειψη πλέον φωτεινών πολιτικών προσωπικοτήτων, η δημοσιογραφικη αξία γίνεται ιστορική αναγκαιότητα για τον τόπο και τους κατοίκους του. 

Τον είδα πριν λίγες μέρες σε ένα πολυκατάστημα καταβεβλημένο και αδύνατο. Μου δικαιολογήθηκε ότι ήταν κουρασμένος και είχε υπερκόπωση. Κατάλαβα ότι δεν ήταν πλέον καλά. Τον αποχαιρετώ, θα έλεγα με πολύ έντονη θλίψη. Συνειδητοποιώ ότι η εποχή που έζησα και ανδρώθηκα επαγγελματικά και ως πολίτης αυτής της πόλης, πέρασε μπροστά μου ως ταινία, μόλις άκουσα την είδηση του θανάτου του. 

Καλό ταξίδι Παναγιώτη

Stergios Gialaoglou