Επικίνδυνα Μηνύματα

Γράφει η Ευτυχία Παπούλια

Κοινωνιολόγος

Προφυλαχτείτε απ’ αυτόν που τα βρίσκει όλα άσχημα, απ’ αυτόν που τα βρίσκει όλα καλά και, προπαντός, από αυτόν που είναι αδιάφορος για όλα.

Johann Kaspar Lavater, Ελβετός ποιητής, φυσιογνωμιστής 

Άλλη μια νέα κι όμορφη γυναίκα, πρώην παίκτρια reality, βγήκε στο γυαλί να υπερασπιστεί το δικαίωμά της, όπως κι ο καθένας όπως λέει, να διαχειρίζεται τον πόνο της όπως θέλει εκείνος, ακόμη και… τρώγοντας. Υπονοώντας έτσι πως η στενοχώρια, ο πόνος, το άγχος, είναι για πολλούς η αιτία που εκτονώνουν αυτά τα συναισθήματα καταναλώνοντας τροφές, συνήθως κακής ποιότητας – αντί, όπως άλλοι, να καταφύγουν τις ουσίες, το αλκοόλ κι άλλες καταστροφικές έξεις. Όπως λέει, είναι 150 κιλά, όμως αυθυποβάλλεται κοιτώντας τον καθρέφτη πως είναι μόνο πενήντα κιλά και νιώθει ευτυχής, με αυτήν την…καταπραϋντική ψυχολογική μέθοδο. Μια μέθοδος όμως, αυτή της αυθυποβολής, που η ευεργετική της επίδραση διαρκεί όσο ένα παυσίπονο.

Σήμερα πολλοί, άγνωστοι μέχρι χθες, κάνοντας χρήση του δικαιώματός τους για εκείνο το περίφημο δεκαπεντάλεπτο προσωπικής προβολής, που κατά τον Andy Warhol δικαιούται ο καθένας μας, βγαίνουν στην τηλεόραση και περνάνε μηνύματα επικίνδυνα για την κοινωνία και το κράτος γενικότερα. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το υπερβολικό βάρος βάζει σε κίνδυνο την υγεία και την ίδια την ζωή όσων το “κουβαλάνε”, ενώ δημιουργεί και πολύ σοβαρά προβλήματα στις προσωπικές και επαγγελματικές τους σχέσεις. Κάτι που πολλές φορές δεν το αντιλαμβάνονται και οι ίδιοι ή όταν το αντιληφθούν το υποβαθμίζουν, θεωρώντας πως τα όποια αισθήματα ή ψυχικά χαρίσματα διαθέτουν, είναι αρκετά και ικανά να περιθωριοποιήσουν την σημασία της εξωτερικής εμφάνισης.

Όμως στην καθημερινή ζωή, ο αγώνας της επιβίωσης και γενικότερα της επιτυχίας, στον ερωτικό, κοινωνικό κι επαγγελματικό τομέα παίζεται με άγραφους και αδήλωτους όρους, όσα ψυχικά και ηθικά προσόντα κι αν διαθέτει κάποιος. Τίποτε από αυτά δεν μπορεί να υποκαταστήσει την σημασία που έχει η αισθητική παρουσία του. Και το πάχος, υποδηλώνει την αδιαφορία μας για ό,τι πιο πολύτιμο μας εμπιστεύτηκε η Φύση, το σώμα μας και κατ’ επέκταση και την αδιαφορία για άλλες δραστηριότητες που κάνουμε εμείς οι ίδιοι ή μας αναθέτουν. Υπάρχουν σαφώς κι εδώ οι εξαιρέσεις μας, αλλά η επιστήμη οφείλει πάντοτε να δίνει βάση στον κανόνα.

Η φιλοσοφία της παραίτησης από κάθε προσπάθεια για την φροντίδα του σώματός μας και το δόγμα “αποδέχομαι το σώμα μου και τον εαυτό μου και σε όποιον αρέσω”, εκπέμπει λάθος μήνυμα σε ανύποπτους αποδέκτες που το υιοθετούν αβίαστα, ακόμη κι αν ο λόγος των προσώπων που τα λένε δεν έχει ιδιαίτερη βαρύτητα. Η νέα αυτή φιλοσοφία, της παραίτησης, έχει επεκταθεί γενικότερα και είναι το κύριο χαρακτηριστικό και τρόπος σκέψης της Gen Ζ που την αποτρέπει από κάθε προσπάθεια για μια καριέρα ή επαγγελματική επιτυχία μέσα σε μια εταιρεία.  Έτσι, περιορίζονται να κάνουν τα απολύτως απαραίτητα, δεν αναλαμβάνουν νέα καθήκοντα, πέρα από τα συμφωνηθέντα με τον εργοδότη τους, φεύγουν από τον χώρο εργασίας αμέσως μόλις ολοκληρωθεί το ωράριό τους, δεν απαντούν σε κλήσεις ή μηνύματα μετά την απομάκρυνσή τους κι αυτό έχει δημιουργήσει μια αναντιστοιχία στην διάθεση του εργαζόμενου και τις απαιτήσεις των εργοδοτών, θύματα κι αυτοί της ταχύτητας με την οποία τρέχουν οι εξελίξεις σε όλες τις δραστηριότητες.

Πολλοί εργοδότες υποστηρίζουν ότι η νέα γενιά Ζ παρόλο που έχει γνώση και δεξιότητες, δεν είναι προετοιμασμένη για την πίεση και τις συνθήκες, όπως τις διαμορφώνει σήμερα η επαγγελματική δραστηριότητα. Η Νέα Γενιά θα πρέπει να προσαρμοστεί σε αυτήν την νέα αναγκαιότητα, να παρακολουθεί τις εξελίξεις και να διαθέτει κάτι παραπάνω από αυτά για τα οποία αμείβεται, να θεωρήσει πως δεν είναι απλά ένας υπάλληλος αλλά στην ουσία συνεργάτης με τον εργοδότη του για να επιτευχθεί μια καλύτερη σχέση μεταξύ των δύο πλευρών. Πάνω από όλα όμως, οφείλει να αποβάλλει τις εγωιστικές θεωρίες περί “άναρχης ελευθερίας”, που την καθηλώνουν σε ένα περιβάλλον… γεμάτο τοξικότητα και κακοποιητές, όπως επαναλαμβάνουν διαρκώς.