Με ανακοινώσεις εκατέρωθεν για τα ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ
Για το θέμα της ταινίας, η Ελίνα Ψύκου, σε σημείωμα σκηνοθέτη με ευκαιρία την πρεμιέρα της ταινίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, αναφέρει: «Σε μια εποχή που οι Ευρωπαίοι ταξιδεύουν από χώρα σε χώρα ελεύθερα και άρα περισσότερο από ποτέ, το ντοκιμαντέρ Αδέσποτα Κορμιά είναι ένα διαφορετικό και ασυνήθιστο ταξίδι, ένα επείγον road movie σε μια ήπειρο που απειλείται από κρίση και διαίρεση.
Στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού, θα διαπιστώσουμε πως η κατάργηση των φυσικών συνόρων στην Ευρώπη δυστυχώς δεν έφερε και την αντίστοιχη κατάργηση των νομικών, κοινωνικών και άλλων τεχνητών συνόρων, που συνεχίζουν να θίγουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και να διχάζουν.
Επίσης, θα καταγράψουμε τον παραλογισμό διαδρομών που συνδυάζουν το δράμα με την κωμωδία, και θα ανακαλύψουμε κάποια φαινόμενα της εποχής μας: τον «τουρισμό αμβλώσεων», τον «τουρισμό γονιμότητας», και τον «τουρισμό αυτοκτονίας».
Στην ταινία συνεργάστηκαν, μεταξύ άλλων, οι Νικόλας Καρανικόλας (φωτογραφία), Νίκος Βαβούρης (μοντάζ ), Νίκος Πάστρας (σχεδιασμός τίτλων και αφίσας). Η ταινία είναι μια συμπαραγωγή Ελλάδας, Ελβετίας, Ιταλίας, Βουλγαρίας και πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη του Εθνικού Κέντρου Οπτικοακουστικών Μέσων και Επικοινωνίας (ΕΚΟΜΕ Α.Ε.) και περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα Προορισμός ταξίδι: Περιφερειακές Προβολές 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Η παγκόσμια πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ έγινε στο 26ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, συμμετέχοντας στο Διαγωνιστικό Τμήμα της διοργάνωσης και τιμήθηκε συνολικά με δύο βραβεία: Ειδική μνεία από την Κριτική Επιτροπή για «μία αντισυμβατική εξερεύνηση δύσκολων ηθικών, φιλοσοφικών και πολιτικών ζητημάτων γύρω από το δικαίωμα να ελέγχεις το σώμα σου – τόσο στη ζωή όσο και στον θάνατο – ανάλαφρη και επιτακτική την ίδια ακριβώς στιγμή».
Ειδική Μνεία Διεθνούς Αμνηστίας, «για το δυστυχώς, επίκαιρο οδοιπορικό ανθρώπων που αποζητούν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματός τους και για την έρευνα εις βάθος που συνδυάζεται με την τολμηρή καλλιτεχνική ματιά της δημιουργού».
Η ταινία προβλήθηκε στη συνέχεια στο διαγωνιστικό F:ACT του Φεστιβάλ CPH:DOX στην Κοπεγχάγη, ένα από τα κορυφαία φεστιβάλ στον χώρο του ντοκιμαντέρ απ’ όπου προωθούνται ταινίες υποψήφιες για Όσκαρ και από τις 28 Μαρτίου κυκλοφορεί στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες.
Για την ταινία έχει εκφραστεί ευμενέστατα η συντριπτική πλειοψηφία των έγκριτων κριτικών κινηματογράφου της χώρας. Τέλος όσο αφορά την προβολή της ταινίας στην Καβάλα, αποφασίστηκε στα μέσα του Απριλίου, αλλά τελούσαμε εν αναμονή εμβόλιμης ημερομηνίας στο πρόγραμμα της δημιουργού.
Επιλέχθηκε γιατί δίνει χώρο σε εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις , χωρίς να κουνάει το δάχτυλο σε κανέναν, πάνω σε θέματα αυτοδιάθεσης και σωματικής αυτονομίας σε μια Ευρώπη η οποία έχει καταργήσει γεωγραφικά σύνορα, όχι όμως και αντικρουόμενες θεσμικές, πολιτικοκοινωνικές, θρησκευτικές και πολιτιστικές αντιθέσεις αιώνων.
Το δικαίωμα στην άμβλωση, το δικαίωμα στην εξωσωματική γονιμοποίηση και το δικαίωμα στην ευθανασία αποτελούν συχνά θέματα που απασχολούν τόσο τον δημόσιο όσο και τον ιδιωτικό βίο όσο και την ζώνη που αυτοί συναντώνται και η ταινία εξερευνά ακριβώς την διαχείριση αυτών των θεμάτων από την Μάλτα μέχρι την Ελβετία.
Κρίθηκε λοιπόν ότι η προβολή της ταινίας που χρησιμοποιώντας χιούμορ, μυθοπλαστικά κομμάτια και τραγούδια σχολιαστικά των τεκταινόμενων, δίνει την ευκαιρία στον καθένα μας να δει, να σκεφτεί, ν’ αξιολογήσει, να νιώσει και να καταλάβει τι σημαίνει να ζεις και να πεθαίνεις στη σύγχρονη Ευρώπη και που βεβαίως δίνει και στον καθένα μας το δικαίωμα να διαφωνήσει, θα είχε ενδιαφέρον να προβληθεί και στην Καβάλα.
Όσο για τις οργισμένες φωνές που εκφράζονται με αντίστοιχη ρητορική και συνηθίζουν να ζητούν απαγόρευση προβολής της ταινίας πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι ζούμε σε ένα Κράτος Δίκαιου, όπου κάθε καλλιτεχνικό έργο δικαιούται να μπορεί να υπάρχει και να μπορεί να επικοινωνηθεί.
Η Ελίζ Ζαλαντό, Γενική Διευθύντρια Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έχει γράψει επί του θέματος: «Η Δημοκρατία είναι ένας θεσμός υπέροχος που μας καλεί να συμβιώνουμε με άτομα, τα οποία ενδεχομένως έχουν διαφορετικές απόψεις από τις δικές μας.
Αν αυτές οι απόψεις δεν κηρύσσουν το μίσος και δεν καλούν σε παράνομες πράξεις, αν δεν απειλούν τις θεμελιώδεις αρχές της ελευθερίας και της Δημοκρατίας κι αν δεν παραβαίνουν τους υπάρχοντες νόμους, τότε οφείλουμε να τις ακούμε μέσα στο πλαίσιο μιας κοινωνίας αποδοχής και αγάπης».
Τέλος όσο αφορά το ζήτημα που προέκυψε για την αφίσα της ταινίας, θεωρώ ότι πράγματι δεν υπάρχει κάτι προσβλητικό ή χλευαστικό σε αυτή καθώς η ταινία ασχολείται με θηλυκότητες και ταλαιπωρημένα σώματα.
Όπως χαρακτηριστικά και πάλι αναφέρει η Ελίζ Ζαλαντό: «ο Σταυρός του Κυρίου δεν είναι μόνον ένα σύμβολο πίστης, μια απλή εικόνα που αναπαράγεται στατικά ανά τους αιώνες, αλλά και ένας συμπεριληπτικός τόπος και ένας εν κινήσει τρόπος που αγκαλιάζει τον πεπτοκώτα άνθρωπο, τον πάσχοντα άνθρωπο, τον εσαεί ξένο, τον οποίο οφείλουμε να υποδεχόμαστε με ταπεινότητα, κατανόηση και αγάπη».
Άννα Μονογυιού
